Voor kinderen kan een knuffel heel belangrijk zijn. Zeker wanneer er iets ergs gebeurt, is de knuffel vaak hetgeen waar zij de meeste houvast aan hebben. Ronja Hijmans portretteert in haar documentaire ‘Wat konijnen mogen weten’ de zevenjarige Lulu die kampt met het verlies van haar moeder en steun vindt bij haar knuffelkonijn.
Door: Stefan Kruszel
De fantasiewereld van kinderen
Als kind was de 25-jarige Ronja Hijmans erg onder de indruk van het boek Houden beren echt van honing? van Midas Dekkers. Hierin moet een jongen afscheid nemen van zijn teddybeer omdat hij er volgens zijn ouders te oud voor is. Later ontwikkelde Ronja een fascinatie voor de fantasiewereld van kinderen en de rol die knuffels hierin spelen. Daarom maakte ze een documentaire waarin deze speciale band tot uiting komt.
In Wat konijnen mogen weten maken we kennis met Lulu. Een zevenjarig meisje dat negen maanden daarvoor haar moeder aan een ernstige ziekte verloor. Voor Lulu is haar knuffelkonijn degene bij wie ze troost vindt als ze aan haar moeder denkt. Zij vertelt haar geheimen aan konijn, en het knuffeldier zijn geheimen aan haar. Lulu’s vader Klaas beschrijft de band die Lulu met haar konijn heeft als ‘een portal naar haar moeder’. Toen konijn op een gegeven moment kwijt was, zag Lulu’s moeder een iets groter konijn in de winkel liggen en besloot het te kopen. Zij vertelde Lulu toen dat konijn gegroeid was. Lulu weigert daarom te aanvaarden dat het eigenlijk een ander konijn is dan het eerste.
Vader en dochter
Vader Klaas speelde een hele belangrijke rol bij de totstandkoming van de documentaire. Hij trad op als een soort tolk tussen Lulu en maakster Ronja. Omdat het voor Lulu soms ook moeilijk was om over haar moeder te praten liet de 25-jarige maakster Klaas vaak het gesprek voeren. “Van tevoren bespraken we wat ik graag wilde weten en vervolgens liet ik de conversatie op z’n beloop. Hierdoor zijn er hele mooie, spontane gesprekken ontstaan tussen vader en dochter. Gesprekken die ik zelf nooit op die manier met Lulu had kunnen voeren”, zegt Hijmans.
Afstudeerfilm
Ronja studeerde met deze film in 2013 af aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Eerder maakte zij samen met een studiegenoot de documentaire De deur door en werkte zij mee aan Doodsimpel. Een terugkerend element in haar films is dat ze regelmatig stiltes laat vallen. Hijmans dit veelzeggender dan wanneer er gesproken wordt. “Ik denk dat het veel makkelijker is om mensen voor de gek te houden als je praat dan wanneer er gezwegen wordt”, licht ze toe.
Op dit moment is de jonge maakster bezig met een nieuwe documentaire. De film zit nog in de research fase dus ze kan slechts een tipje van de sluier oplichten. “Het wordt een langere documentaire die gaat over iets goeds willen doen, maar daarbij heel erg tegen je eigen grenzen aanlopen”, aldus de Amsterdamse maakster. Hijmans wil met haar documentaires graag thema’s aansnijden waar iedereen zich mee kan identificeren. Ze zal haar volgende film niet meer alleen, maar samen met iemand anders maken en daar is ze heel blij mee. Ze heeft namelijk vaak de behoefte om te kunnen sparren. “Documentaire maken vergt heel veel energie. Ik moet als jonge maakster nog leren dat ik me niet volledig laat opslokken door zo’n project. Dat gebeurt tot nu toe wel vaak”, zegt ze lachend. “Maar het schijnt dat lange documentaires makkelijker zijn om te maken dan korte.”
Ronja Hijmans (1989) studeerde in 2013 af aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht. Op dit moment werkt zij met omroep HUMAN en productiebedrijf 'Een van de jongens' aan een nieuwe documentaire.