Vijf decennia aan opgroeiende kinderen, in vijf decennia Bijlmer, vertellen vanuit het perspectief van het kind de geschiedenis van hun eigen flatgebouw. In DOCS komt de flat Groeneveen tot leven in een muzikale documentaire van Naomi Steijger en Timo Tenbuyser.

De Bijlmermeer was ooit de grote betonnen droom van architect Siegfried Nassuth, die in de jaren 60 het ontwerp bedacht. Die droom botste in de decennia die volgden op de realiteit. Hoe was het voor kinderen om op te groeien op een plek die de afvoerput werd van Amsterdam, tussen de drugsverslaafden en het snelle geld?

De onstuimige geschiedenis van de Bijlmer, wordt in de documentaire Kid’s-Eye View opnieuw gezien, opnieuw gedroomd en opnieuw verteld door de stemmen van verschillende generaties kinderen (van de jaren 70, over de jaren 80, 90, 0 en 10 tot nu, 2020), die allemaal opgroeiden in flatgebouw Groeneveen, in de G-buurt in Amsterdam Zuidoost. 

Urmy Blikslager, presentatrice bij Radio Zuidoost (RAZO), heeft haar radiostation op nummer 94, op de begane grond van Groeneveen. Zij is de vertelstem van de documentaire en kent de mensen die aan het woord komen: de flatbewoners die allemaal in een andere periode opgroeien in de Bijlmer. Hun verhalen geven een beeld van de veranderende tijd en laten zien hoe de plek waar je opgroeit de rest van je leven beïnvloedt. Wat blijft er van je dromen over als de toekomstmogelijkheden zo beperkt lijken? Emanuel, die de dag vaak begint met een biertje, blijft hoopvol: “Als er ruimte is om te drinken, waarom heb ik geen ruimte om te dromen?”

In de documentaire horen we niet alleen de verhalen van de bewoners maar ook de liederen die ze samen zingen. Kids-Eye View is onderdeel van het lange termijn project “Concrete Voices”. Waarin Timo Tembuyser en Naomi Steijger verschillende flatgebouwen ter wereld omvormen tot koor. Ook met de opgroeiende kinderen van flatgebouw Groeneveen hebben zij een couplet gemaakt waarin ze de toekomst tegemoet zingen. In Kids-Eye View klinkt het tweede couplet van het Dies Irae dat zij in samenwerking met de bewoners van flatgebouw Groeneveen maken. Meer informatie over Concrete Voices en over de makers van dit project vind je hieronder en op de website.

“Als er ruimte is om te drinken, waarom heb ik geen ruimte om te dromen?”

Emanuel

Over de makers

Timo Tembuyser (1991) performer en componist en Naomi Steijger (1994) theatermaker en radiomaker, werken sinds hun opleiding aan de Toneelacademie Maastricht aan het project Concrete Voices: Projecten waarin ze verschillende flatgebouwen omvormen tot koor. De flatgebouwen zingen elk een deel van het klassieke requiem, om uiteindelijk samen een nieuw, grootstedelijk requiem te vormen.

Tegelijkertijd hebben de projecten naast een muzikale component ook een documentaire-insteek omdat tijdens de zanglessen ook levensverhalen van de bewoners loskomen. Zo zong het flatgebouw aan de Saraburgerhartweg in Moerwijk Den Haag het introïtus (winnaar NTR podcast prijs 2018), zong het flatgebouw aan de Afrikalaan in Gent het Kyrie en werken zij nu in samenwerking met de bewoners van flatgebouw Groeneveen in Amsterdam Zuidoost aan het Dies Irae. Een 1000 koppig koor, alle bewoners uit verschillende appartementen van het flatgebouw zingen een lijn in het lied. Om de klassieke stijl van het requiem te behouden, behouden ze ook de dode taal: het latijn.

De makers werken in samenwerking met de bewoners uit Groeneveen elke keer aan een stuk van het Dies Irae, ze herschrijven het Dies Irae naar thema’s die nu spelen in onze samenleving. In Kids-Eye View klinkt het tweede couplet van het herschreven Dies Irae, gezongen door de opgroeiende kinderen van Groeneveen

Maker: Timo Tembuyser & Naomi Steijger
Eindredactie: Jair Stein