De Wilhelminaberg
De Wilhelminaberg is een kunstmatige berg bij Heerlen. In deze documentaire vertellen vier Limburgers over de speciale betekenis die de berg voor hen heeft. Muzikant Gino Bombrini herinnert zich bijvoorbeeld nog goed de opwinding die hij jaarlijks voelde wanneer hij als jongetje naar de top liep, om vanaf daar naar de deinende mensenmassa te kijken tijdens Pinkpop.
De ervaring die Gino als kind had, deed in hem een groots verlangen ontwaken.
Aanleg van de trap op de Wilhelminaberg
“Als muzikant moet ik hier ooit een keertje staan. Dat was voor mij heel erg belangrijk. Daar staan mijn helden. Dus als ik ooit daar kan staan, dan hoor ik daarbij.”
De Wilhelminaberg bestaat uit mijnsteen, een bijproduct van de kolenwinning. Mijnsteen is het gesteente dat vrijkwam bij het graven van de honderden meters diepe mijnschachten naar de aardlagen met steenkool. Na de mijnsluitingen werden alle mijnsteen-bergen afgegraven, behalve de Wilhelmina-berg.
De berg vormt zo één van de weinige stille getuigen van de verdwenen mijnindustrie in Limburg. Voor Viviënne Crutzen geen reden om de berg niet af te graven, want voor haar staat de berg symbool voor een jeugd die ze liever zou vergeten.
“Ik heb lange tijd gehad dat ik zo wegdook hè. Dat kwam omdat mijn moeder of vader, die sloegen me altijd in mijn nek, als ze de kans kregen.”
Voor velen is de Wilhelminaberg synoniem met Snowworld, de grootste indoorskibaan van Europa. De inmiddels 87-jarige Sissi de Vree komt hier twee keer per week skiën. Of beter gezegd: dansen, want Sissi voelt zich meer een ballerina op latten. Voor de jeugd die zo snel mogelijk de piste wil afdalen heeft ze geen goed woord over. En al helemaal niet voor het fenomeen 'snowboarden'.
SnowWorld
“Degene die dat heeft uitgevonden, die moeten ze met het snowboard begraven.”
Jeu Smeets kent de berg als z'n broekzak. Hij heeft er in het verleden hoge pieken en diepe dalen doorgemaakt. Tegenwoordig vormt de berg voor Jeu een soort spiegel. Of het nu een bloempje is, of het wijde uitzicht, het kan allemaal aanleiding zijn voor innerlijke reflectie.
“De berg betekent voor mij dat het niet altijd zo hoeft te blijven. Dat het veranderen kan. En dus de berg is ja, het leven. Herkenning. Wauw! Fijn dat ik er ben.”
Een documentaire van Daniëlle Emans en Geert van de Wetering.
Eindredactie: Ottoline Rijks