IJH, zoals de vereniging meestal wordt genoemd, won talloze prijzen in het hele land. Elk weekend was er wel een optreden, vaak ook in het buitenland. Ze werden zelfs uitgenodigd voor de Verenigde Staten en Engeland, maar dat was de meeste leden net te gortig: ze wilden wel thuis slapen.
De vereniging dreigt ten onder te gaan doordat men vergat met de tijd mee te gaan. De jeugd kreeg nauwelijks groeikansen. Jeroen Kiewit, die aan het conservatorium een opleiding trompet volgde, zag hoe de eerste en de tweede trompettist niet wilden wijken. “Dan word je dus eigenlijk onder de duim gehouden. Ik was zo goed dat ik eerste zou kunnen spelen en soleren. Maar ik moest nog een hele tijd naar een meneer kijken die bijna te oud was om te spelen. Het negeren van de jongere generatie leidde tot een interne revolutie waarbij de hele jeugdband, veertig leden, hem smeerde midden jaren negentig en een eigen vereniging oprichtten. Dat verlies aan leden en talent is IJH nooit meer te boven gekomen.
In een laatste wanhoopspoging heeft één van de leden een leerorkest opgericht waar nieuwe leden volgens een Amerikaanse laagdrempelige manier een instrument leren bespelen. Vijf kinderen en twee volwassenen hebben zich gemeld. Kan dit de IJH redden?