De passie voor het onderwijzersvak zit Rik Thijssen in de genen. In hoeverre verschilt haar onderwijspraktijk anno 2007 met die van haar grootvader van bijna 100 jaar geleden? Wat is de essentie van ‘de gelukkige klas’, oftewel van ‘goed onderwijs’?

Theo Thijssen (1879-1943), schrijver, vakbondsman en sociaal democraat, ijverde zijn levenlang voor meer waardering en autonomie van de gewone klasse-onderwijzer. In 1925 schreef hij het boek ‘De gelukkige klas’ waarin meester Staal op ontroerende en hilarische wijze in een dagboek zijn dagelijkse beslommeringen beschrijft van de onderwijspraktijk op een school in een armenwijk in Amsterdam. Staal houdt van zijn leerlingen, probeert ze iets bij te brengen, maar kampt met een tekort aan leesboekjes, met de bemoeizucht van schoolopzieners, met het sociale achterstandsmilieu van zijn leerlingen, met de geringe waardering en salariëring van de onderwijzer.

Is er wel zoveel veranderd in de ruim tachtig jaar sinds het verschijnen van het boek? De kritiek op het onderwijs neemt steeds meer toe: scholieren krijgen te weinig les, leren te weinig, kunnen niet rekenen en spellen, te weinig allochtone leerlingen stromen door naar het VWO, leraren klagen over de te hoge werkdruk en te weinig salaris en erkenning.

Ondertussen gaat Rik Thijssen (62) nog elke dag met plezier naar de Louis Bouwmeesterschool, een zwarte basisschool in Amsterdam West, waar zij voor de klas staat. De gelukkige klas is een documentaire van Margot de Nooijer en Leo Knikman.