In Xinjiang, in het noordwesten van China vormen acht miljoen Uyguren China’s grootste moslimminderheid, streng gecontroleerd door het Chinese regime met zijn repressie en censuur. De kinderen van het staatsweeshuis in de stad Yengisar oefenen in het balanceren op het hoge koord, een sport met aanzien waarvoor veel moed en doorzettingsvermogen nodig is. Op school eisen de leraren van hen om toch vooral een voorbeeld te nemen aan Mao en zijn partijdiscipline. Klassikaal worden de regels gescandeerd en op de muur van het schoolplein staan leuzen gekalkt die oproepen de liefde van de partij te beantwoorden door mooie cijfers te halen.

Het is voor de kinderen moeilijk om de zware training te combineren met de eisen die door de school worden gesteld. Petr Lom volgt onder anderen de veertienjarige Sargul die na drie maanden intensief trainen niet moedig genoeg wordt bevonden. Hij stort zich op zijn studie om zo toch zijn moeders dromen te kunnen beantwoorden. Ook portretteert hij de elfjarige Jumakhun. Hij is klein van stuk en wordt daarmee geplaagd. Maar Jumakhun oefent hard met vriendjes, hangt tussen de stapelbedden en is vol goede moed. Uiteindelijk wordt hij te klein bevonden, de coach is bang voor reacties van de buitenwereld.

Verloren in het adembenemende steppelandschap zien we twee van de kinderen zoeken naar de plek waar hun moeder begraven ligt. Ze verlangen naar de liefde van hun ouders maar zeggen wijs “de dood is nu eenmaal ons lot.” Aijamal, Abliz, Sargul en Jumakhun zetten alles op alles om aan het eind van het jaar te kunnen schitteren op het optreden waar hun toekomst vanaf hangt.

Koorddansen is geselecteerd voor De Zilveren Wolf tijdens het IDFA 2006.

Camera en regie: Petr Lom