Een filmisch essay over de passie en medemenselijkheid die nodig is om te genezen en die soms ook nodig is om de dood van een ziek kind te bespoedigen.

Om iets te kunnen begrijpen van wat deze artsen - werkzaam op de intensive care-afdeling voor te vroeg geborenen in het UMC in Groningen - beweegt, werden zij maandenlang met de camera dicht op de huid gezeten.

De moderne, medische techniek geeft artsen steeds meer diagnostische en therapeutische mogelijkheden. Maar juist hierdoor komen zij terecht in nieuwe en gevoelige ethische gebieden, zoals levensbeëindiging bij pasgeborenen. Vrijwel dagelijks worden ze geconfronteerd met dilemma's die ons allen raken: Kunnen we voor een wilsonbekwaam mens bepalen dat de kwaliteit van leven zo gering is dat het niet meer waard is om geleefd te worden? Wat is kwaliteit van leven? Mogen artsen daarover beslissen?

Nederlandse kinderartsen zijn de enigen in de wereld die zich in het openbaar over deze gevoelige problematiek durven uit te spreken. En dat wordt ze niet overal in dank afgenomen. Het zogenaamde 'Gronings Protocol', waarin kinderarts Eduard Verhagen richtlijnen heeft vastgelegd die kunnen dienen bij gevallen van actieve levensbeëindiging, zorgde voor veel beroering. Een groep kinderartsen van het UMC Groningen werd in de Amerikaanse en Italiaanse media beschimpt. Hen werd verweten dat zij de behandeling van te vroeg geboren maar levensvatbare kinderen zomaar zouden stoppen. Een Amerikaanse columnist schreef: 'Dr. Mengele leeft en woont in Holland.'

In Als we het zouden weten zien we de dagelijkse strijd die de artsen moeten leveren - niet alleen met ziekte, maar ook met het lot, de ontoereikendheid van medische kennis. Buiten beeld horen we hun gedachten, ideeën, zorgen en twijfels over de smalle marges die ze hebben bij hun beslissingen.

Regisseurs: Petra Lataster-Czisch & Peter Lataster