Documentairemaker Fidan Ekiz groeide op als kind van Turkse gastarbeiders, die het in Nederland maar moeilijk wisten te redden. Dat schiep voor hun kinderen de onuitgesproken morele verplichting om van zichzelf een succes te maken in Nederland. Dan zijn hun ouders niet voor niets naar Nederland gekomen. Waarom kent de jongere generatie dat gevoel niet en droomt die juist van een leven in Turkije?

Fidan volgt haar jongere zus Ferihan en haar levenslustige vriendinnen Busra en Sinem. Alle drie zijn ze geboren en getogen in Nederland. Ze keken als kind naar Meneer Kaktus en zongen mee met Marco Borsato. Maar vandaag de dag lezen ze alleen nog maar Turkse kranten, kijken ze naar de Turkse televisie, juichen ze voor Turkse voetbalploegen en lijken ze geen enkele liefde meer te voelen voor Nederlandse dingen. Ze willen eigenlijk definitief vertrekken naar Turkije. Fidan probeert achter hun motieven te komen en ontdekt behalve een begrijpelijke liefde voor Turkije ook een verstopt gevoel van verbittering. De meiden waren nog maar pubers ten tijde van de aanslagen op 11 september 2001, en voelen zich sinds die tijd niet meer welkom in Nederland.

Net als vroeger met hun ouders, gaat Fidan met de drie meiden in een busje op vakantie. Naar Istanbul. Ze bezoekt daar Nederlandse Turken die geëmigreerd zijn. Maar met slechts weinigen gaat het echt goed in het thuisland van hun ouders. Ze zijn te Nederlands om te aarden in de Turkse cultuur en worden niet volledig geaccepteerd. Meer dan de helft keert toch teleurgesteld terug naar Nederland. In Istanbul probeert Fidan haar zus op andere gedachten te brengen, maar dat blijkt niet zo eenvoudig.