Hij was geen onbekende van de politie en had al wat justitiële aantekeningen achter zijn naam staan, gerelateerd aan openbare agressie. Nabil wordt daarom na de barruzie veroordeeld tot 1 jaar cel en TBS.

Nabil kan zich vinden in de TBS maatregel. Hij toont berouw en wil graag behandeld worden voor zijn agressiviteitprobleem. Maar van behandeling komt niets terecht. Door ‘plaatsgebrek’ wordt Nabil ruim 2 jaar achter tralies gehouden. Daarna wordt hij overgeplaatst naar de TBS kliniek, waar hij bijna 6 jaar verblijft. Volgens Nabil wordt hij nauwelijks behandeld. Maar iedere twee jaar wordt zijn TBS wel verlengd, vanwege zijn agressiviteitprobleem.

Inmiddels staat Nabil, onaangepast en onbehandeld, buiten de hekken van de TBS kliniek en moet hij op het rechte pad zien te blijven. Door de ervaringen in de TBS heeft hij geen enkel vertrouwen meer in mensen.

De TBS maatregel komt in ons land steeds minder voor. In 2004 legde de rechter 320 keer een TBS maatregel op, vorig jaar waren dat er nog slechts 145. Verdachten weigeren onderzoek in het Pieter Baan Centrum om te voorkomen dat ze ontoerekeningsvatbaar worden verklaard en ontlopen zodoende de TBS maatregel. Ze laten zich liever volledig toerekeningsvatbaar verklaren en kiezen zo voor gevangenisstraf in plaats van TBS dat gemiddeld 9 jaar duurt. Omdat er te weinig cliënten door de voordeur naar binnen komen, wordt de achterdeur in de kliniek ‘steviger gesloten gehouden vanwege geld en werkgelegenheid’, aldus forensisch psycholoog Ernst Ameling in Code Rood TBS.

Door het ontlopen van de TBS maatregel verdwijnen er steeds meer sociaal-gestoorde veroordeelden onbehandeld achter tralies. Maar in de TBS kliniek krijgen veroordeelden blijkbaar niet de behandeling die door de rechter als noodzakelijk is opgelegd. Hoe goed is ons TBS rechtssysteem eigenlijk?

Regisseur: Jessica Villerius