My way in Pyongyang biedt een inkijk in het dagelijkse leven in een onalledaags land. Een Noord-Koreaans meisje speelt Sinatra’s song My way op de accordeon. Een loflied op de eigenzinnigheid van het individu, het zoeken naar je eigen weg, in een land waar het collectivisme, de partij en de staat voorop staan. Spelende kinderen, mensen op straat, aan het werk, op reis, feestvierend, musicerend, mensen die hun respect betuigen èn buigen voor Kim. 

Wat is echt, wat is in scène gezet? En wat is al zo lang in scène gezet dat het weer echt is geworden? De derde Kim in successie, Kim Jong Un, lijkt heel voorzichtig kleine hervormingen door te voeren. Wellicht een begin van een grotere vrijheid voor het Noord-Koreaanse individu? Of is dit toch weer schijn?