Door Fey Yen van Kolfschoten

Joost Biesheuvel - die zich voor het interview presenteert als de nuchtere filmmaker, romantische muzikant en eeuwige relativist - heeft een speelse documentaire weten neer te zetten. Hij begon als singer-songwriter aan de Academie voor Popcultuur in Leeuwarden, maar ziet nu toekomst in het maken van films. Hij is daar al een aardig eind mee op weg met zijn eigen bedrijfje Geschikte Gasten dat hij met twee vrienden runt. Hoe is zijn ambitie voor film maken ontstaan? En wat wil Joost ermee bereiken? 

“Ik houd van het kleine en onschuldige dat straatmuzikanten hebben. Ik had ook een documentaire kunnen maken over mijn favoriete artiest, maar dat vond ik niet interessant. In mijn hoofd zat het romantische beeld van de straatartiest. Een ondergewaardeerde muzikant, die ‘s avonds thuis komt in een ‘crappy’ appartementje en daar een blik bruine bonen klaarmaakt. Dat was het scenario dat ik voor ogen had. Toen ik research ging doen - ik ben gewoon begonnen met googlen – kwam ik niet die ondergewaardeerde muzikanten tegen, maar juist de populaire.“ 

“Wat ik op internet tegenkwam, kon 5 jaar geleden niet. Het kan niet zijn dat deze straatmuzikanten gedacht hebben 'nu bestaat de telefoon waarmee ik kan filmen, YouTube is gelanceerd, dus dan word ik straatmuzikant.' Dit is hen overkomen. En toen had ik mijn verhaal. Ik ben eigenlijk zonder masterplan begonnen, maar het masterplan overkwam me.” 

"De film heeft mij een heleboel inzichten opgeleverd. Ik kan nu bijvoorbeeld concluderen dat een social media succes je moet overkomen. Ook is het interessant waarom specifiek deze mensen worden gefilmd door publiek. Dat heeft te maken met een verwachtingspatroon, denk ik. Als je naar een optreden gaat van je favoriete band en je komt daar, dan gebeurt er wat je verwacht. Terwijl, als je nieuwe schoenen gaat kopen en er gebeurt opeens iets midden op straat, dan doet dat wat met je. De onderlinge verschillen in de manieren waarop deze muzikanten het aanpakken, zijn ook fascinerend. Van een oude man die nauwelijks begrijpt wat er gebeurt, tot een stel gladde jongens uit Denemarken die het helemaal uitgedokterd hebben. Maar het belangrijkste vind ik dat de kijker zijn eigen boodschap of verhaal uit de film kunnen halen." 

“Het feit dat iemand het bijzonder genoeg heeft gevonden om je te filmen en dat filmpje dan ook nog eens te uploaden op YouTube, waar vervolgens twee miljoen mensen naar kijken, is geweldig. YouTube is net een virtuele straat. Van alle filmpjes weet je zeker dat het echt de mensen zijn, de crowd, die het gefilmd en geplaatst hebben. Misschien is dat ook de reden waarom ik dit verhaal heb willen vertellen: we zijn allemaal blij dat dit bestaat, maar wat is het? Ik heb het dan zowel over YouTube als over de mensen die je tegenkomt op YouTube. Papy Blues doet ons allemaal wat. Een oude man die hartstikke gelukkig is, maar wie is hij behalve iemand met een gitaar?” 

"Achteraf zijn ze allemaal op de Nederlandse televisie geweest; Papy Blues was te zien bij De Wereld Draait Door, Daniel Waples bij de Top 2000 a Go Go en The Bottleboys bij RTL 4’s Beat the Best. Ik heb dit van tevoren niet verzonnen. Ik heb heel erg het gevoel dat ik met m’n neus in de boter ben gevallen."

“Ik merk dat ik heel veel lol heb in het maken van films. De gemeenschappelijke deler tussen muziek en film maken is gewoon het vertellen van een verhaal. Dat vind ik ontzettend leuk om te doen.”