Door: Irene Schoenmacker
Maak kennis met Inge Persoon, inmiddels 21 en afgestudeerd. Ze zag in haar omgeving de luxe van het hebben van keuze: niet alleen zijzelf, maar ook vriendinnen worstelen met de enorme, open ruimte die voor hen ligt.
Makers van Morgen
Een ingewikkelde generatie
VPRO
Je bent twintig en je weet het even niet. Gelukkig studeer je Audiovisuele Vormgeving aan het AKV St. Joost. Dus maak je een film over je twijfels, je onzekerheden maar ook over het geluk om twintig te zijn. Niet alleen wordt het een denderend afstudeerproject, je sleept er daarnaast een Wildcard van het Nederlands Filmfonds mee in de wacht.
Is twijfel iets van jouw generatie?
"Tussen je twintigste en dertigste verandert er veel, alles kan en alles mag. Als ik teveel stilsta bij deze eindeloze reeks mogelijkheden raak ik in paniek. Die onmetelijke vlakte, het is een soort niemandsland waar geen grenzen zijn. Dit overweldigt mij af en toe enorm. Aan de andere kant ben ik blij en dankbaar dat ik nu geboren ben. Vroeger had ik waarschijnlijk niet eens documentaire-maakster kunnen worden. Tegenwoordig is de huidige invloed van social media groot: het is een manier van jezelf etaleren. Iedereen lijkt beter en succesvoller. Dit brengt opnieuw twijfels mee, je gaat jezelf toch vergelijken. Je identiteit is maakbaar geworden en ik denk dat dit vijftig jaar geleden minder het geval was."
De documentaire bevat, verassend genoeg, ook zang. Een interessante combinatie.
"Ik heb het mezelf niet makkelijk gemaakt, nee. Ik had nog nooit eerder muziek gecomponeerd en wilde dit beslist zelf doen. Teksten schrijven gaat me niet geheel natuurlijk af, dus hier heb ik wat hulp bij gehad. De teksten zijn nogal melancholisch van aard. Ik vind het moeilijker om iemand vrolijk te maken met muziek dan weemoedig. Je wilt als publiek geraakt worden en dit gaat nu eenmaal gemakkelijker met gevoelige onderwerpen."
Wat denk je als je terugkijkt op het maken van deze documentaire?
"Het was een heel confronterend proces. In eerste instantie dacht ik niet na over het effect van keuzestress op mij, maar tijdens het maken werd ik hier toe gedwongen. Voor mijn eindverslag hield ik een soort dagboek bij, waardoor ik mij continu heel bewust was van wat er in mij omging en wat ik voelde. Je moet je ego opzij zetten en niet teveel nadenken over hoeveel mensen die film eigenlijk gaan zien. In sommige shots vond ik mezelf behoorlijk lelijk, daar moet ik niet te lang bij stil staan. De documentaire is uiteindelijk een heel persoonlijk verhaal geworden maar niet alleen dat: het staat symbool voor een hele generatie."