De omgang met de hoofdpersoon is cruciaal voor Niek Koppen, zo bleek toen Hendrikx bij Koppen te rade ging voor zijn documentairegebod. De regisseur  gaf hem mee dat hij iets moet geven, wil hij iets van anderen krijgen.  Met andere woorden: wil je het vertrouwen winnen van je hoofdpersoon, dan moet je jezelf ook openstellen. Dit kwam voor Hendrikx niet als een verrassing. “Als maker van de klassieke stempel steekt Koppen veel energie in research om zo een vertrouwensband op te bouwen.”

Geïnspireerd door Koppens gebod besloot Hendrixs voor zijn Project X-film precies het tegenovergestelde te doen: hij filmde wildvreemden, zonder tekst en uitleg. “Zo probeerde ik te achterhalen wat er gebeurt als je je juist totaal niet openstelt voor je hoofdpersonen”, legt hij uit. “Dit heb ik in het extreme getrokken, door niet te praten of non-verbaal te communiceren.”

Hendrikx struinde stad en land af en volgde met zijn camera toevallige voorbijgangers. “Het voelde niet goed om deze antidocumentaire te maken en ik voelde me ook totaal geen filmmaker”, zegt Hendrikx. Daarbij kwam ook nog dat hij zich simpelweg een stalker waande. “Ik realiseerde me dat ik mensen op deze manier geen ontsnappingsmogelijkheid gaf. Daarom ben ik gaan aanbellen bij huizen. Dan kunnen mensen gewoon de deur dicht doen als ze er geen zin in hebben.”

 

Na vele boze blikken en dichtvallende deuren had Hendrikx dan toch beet. “Eenmaal binnen bij Jan was het een bizarre situatie. Ik vond het vooral interessant om te merken dat hij in een soort gedachtestroom kwam en maar tegen me bleef praten.” Om ook echt zijn mond te houden en de bewoner te laten zwemmen, vond Hendrikx moeilijk. “Maar ik realiseerde me dat de spanning weg zou zijn op het moment dat ik de code zou breken. Het hele experiment leunde op deze code.”

Deze manier van documentaire maken wordt zeker niet zijn nieuwe werkwijze, lacht Hendrikx. “Het was een leuk experiment, maar het wordt pas interessant als ik de hoofdpersoon een jaar lang zo had gefilmd.”