“Liefde laat zich niet leiden.” Dit is de conclusie van Abdelhak Tazi. Een Marokkaanse man die zijn vertrouwde leven, zijn gezin en een goede baan in Rabat achterlaat om bij zijn grote liefde in Nederland te gaan wonen. Rikki Hendriks en Nicole Tegelaar maakten een portret van deze man en de offers die hij bereid is voor de liefde te brengen.

Door: Stefan Kruszel

Staking
Toen in 2013 schoonmakers in het hele land het werk neerlegden in de strijd voor een betere cao, kwamen Nicole en Rikki op het idee om een documentaire over deze schoonmakers te maken. Wie zijn deze mensen die het vuile werk willen opknappen voor weinig geld. Aanvankelijk wilden zij drie of vier van hen portretteren. Via de vakbond kwamen zij toen in contact met Abdelhak Tazi wiens verhaal zo bijzonder is dat ze besloten dat hij het onderwerp van de film zou moeten worden.
 

Abdelhak Tazi verhuisde in 2000 van Rabat naar Nieuwegein om er samen te gaan wonen met zijn grote liefde Naima. Zijn dochters uit zijn vorige huwelijk bleven achter in Marokko. In Rabat had Abdelhak een goede baan als docent Arabisch op een middelbare school. In Nederland is hij vanwege de taalbarrière veroordeeld tot een baan als schoonmaker. Het steekt hem dat hij werk moet doen dat niet bij zijn hoge opleidingsniveau past, maar hij heeft het ervoor over om bij zijn geliefde te kunnen zijn.

Offers
Volgens de jonge documentairemakers staat de situatie van Abdelhak Tazi symbool voor wat veel immigranten moeten doorstaan. Zij verlaten huis en haard en komen terecht in een situatie waarbij ze vanwege de taalbarrière en de culturele verschillen concessies moeten doen aan hun vertrouwde manier van leven. Dit is ook wat Nicole en Rikki met deze film wilden laten zien. “Dit verhaal staat niet op zichzelf. Er zijn heel veel immigranten die soortgelijke offers moeten brengen, elk met hun eigen verhaal. Wij waren benieuwd hoe ver deze mensen bereid zijn te gaan voor de liefde.” zegt Nicole. “En uit onze film blijkt dat dit vrij ver is.” vult Rikki aan.
 

De twee drieëntwintigjarige journalistiekstudenten wisten al een paar jaar dat ze samen een documentaire wilden maken. Ze schreven zich daarom in voor de speciale cursus CampusDoc van de Hogeschool voor de Journalistiek in Utrecht. Zij volgden diverse masterclasses over de verschillende aspecten van het documentaire maken. Nadat zij eerst een kort item hadden gemaakt in New York over graffiti, hadden zij nog tweeëneenhalve maand voor het maken van deze documentaire.

Hoge werkdruk
De werkdruk lag daarom erg hoog. Dag en nacht waren zij in de weer met de film. “Dit ging zelfs zo ver dat we op een gegeven moment de documentaire en de realiteit door elkaar haalden.” Om de laatste deadline te halen werkten de twee jonge makers door tot diep in de nacht. Zij konden uiteindelijk nog één uur slapen voor ze weer op school moesten zijn. Toen de wekker vervolgens ging droomden zij allebei dat ze het geluid van de wekker te vroeg in de documentaire gemonteerd hadden.
 

Desalniettemin zijn de twee vriendinnen stellig overtuigd om na hun studie weer samen een documentaire te gaan maken. “Het was heel hard werken en op het einde hadden we het helemaal gehad. Maar nu missen we het eigenlijk allebei heel erg.”

Nicole (l) en Rikki (r) op het CampusDoc filmfestival

Rikki Hendriks (23) en Nicole Tegelaar (23) studeren beide aan de Hogeschool voor de Journalistiek in Utrecht. Zij moeten nog een tweede stage lopen en dan studeren zij af.