Families waarbij de onderlinge verhoudingen op scherp kwamen te staan door het losmakingsproces van de tieners en het onvermogen van hun ouders hier adequaat mee om te gaan. De verlegen Lianne, destijds 14 jaar, die door haar strenggelovige ouders zonder eten naar bed werd gestuurd als zij bij het avondgebed geen ‘amen’ zei. Peter, toen 13 jaar, die zich de anti-autoritaire opvoedingsleer van Thomas Gordon moest laten welgevallen die zijn ouders in de praktijk brachten om in contact met hem te komen. In de serie werd – soms pijnlijk - duidelijk dat de manier van opvoeden door de ouders lag geworteld in een eigen jeugd vol onvermogen.

Nu negentien jaar later zoekt Frans Bromet de hoofdpersonen van de serie op. Hoe kijken zij terug op de manier waarop zij zijn opgevoed? Welke invloed heeft dit op de wijze waarop zij nu met hun eigen kinderen omgaan? Wat doen ze het hetzelfde, wat doen ze anders? En is het mogelijk om het anders te doen als dat haaks staat op wat je als kind zelf hebt meegemaakt?

Opvoeden, 19 jaar later is een herkenbaar en eerlijk portret over opvoeden en het besef dat het eigen gezin het referentiekader is van wat generatie op generatie wordt doorgegeven. Zijn de hoofdpersonen als ‘product’ van hun ouders in staat om het totaal anders aan te pakken of blijkt de manier van opvoeden die zij van huis uit hebben meegekregen diep in hun DNA verankerd te liggen?