'Klokkenluider word je niet, het overkomt je. Je reageert als mens, je voelt dat zaken niet kloppen.' Een groot rechtvaardigheidsgevoel en een sterk ethisch besef, zo zou je het karakter van klokkenluiders kunnen omschrijven. Het zijn stuk voor stuk mensen die menen dat zij de maatschappij een dienst bewijzen door misstanden binnen de eigen organisatie aan te kaarten. Maar dat wordt hen niet in dank afgenomen. Door hun nek uit te steken worden zij het mikpunt van hoon, pesterijen en uitsluiting. Arbeidsrelaties worden moedwillig verstoord en werkgevers zijn hen liever kwijt dan rijk.

Filmmaker Frans Bromet praat met klokkenluiders over de verstrekkende gevolgen die het 'klokkenluiden' op hun leven heeft. De levens van de klokkenluiders die Bromet spreekt zijn onherstelbaar beschadigd. Tussen stapels ordners en krantenartikelen over het gebeurde, ontvouwt zich het persoonlijke drama.

Paul Schaap luidde de klok over de gebrekkige veiligheid van de kernreactor in Petten, maar werd vervolgens ontslagen. Hetty van de Laar lijdt aan chronische slapeloosheid sinds zij een grootschalige fraudezaak bij SNS onthulde en Victor van Wulfen, de enige klokkenluider die terugkeerde naar zijn oude werkgever, zat vierenhalf jaar thuis nadat hij misstanden bij Defensie aan het licht bracht. Wat begon als een morele overtuiging om goed te doen, eindigt in chaos en verdriet. Hetty: 'Ik ben het slachtoffer geworden van mijn eigen principes. Ik zou het nooit opnieuw doen.'

Regie: Frans Bromet