De Rectum Raiders hebben het moeilijk. Hun muziekcarriere brengt niet genoeg brood op de plank en de bandleden hebben naast hun komkommer-zuigende, rock 'n rollende bestaan een leven met burgerlijke verantwoordelijkheden. Bandleider Jaco is docent natuurkunde en stond voor de mogelijkheid om in Cambridge te studeren.
 

Jaco koos echter voor de band. "2017 wordt hèt jaar van de Rectum Raiders!" roept hij terwijl ze nieuwjaar aan het vieren zijn, maar alleen hun naam is voor veel programmeurs een reden om de jongens niet op het podium te zetten.

Regie: Dennis Alink

Regisseur Dennis Alink speelde jaren geleden in een hobby-band met Goin’ Rectal bandlid Guus. Nu staat hij achter de camera en volgt hij de controversiële band voor een jaar in hun jacht op succes.

Had je van te voren rekening gehouden met de mogelijkheid dat het geen succes zou worden?
“Alle mogelijke scenario's zijn door mijn hoofd gegaan, maar ik wist het uiteindelijk niet. Ik ben ook niet zo zeer geïnteresseerd in succes. Ik vind het interessanter wat mensen bereid zijn om te geven voor dat succes. Er zit een soort waanzin in. De documentaire gaat ook niet zozeer over of de jongens succes behalen, maar meer over de stress van de millennials, die geen keuzes maken maar alles willen doen.

Bijvoorbeeld Jaco: hij kan niet kiezen tussen de band of zijn baan als natuurkundeleraar. Hij geeft voor 150 procent terwijl hij maar 100 procent heeft en dat resulteert in problemen zoals hartkloppingen, stress en een slaaptekort. Dat is het met millennials, die kunnen geen keuzes maken.”

In een van de scènes liet je een brief van jouw dokter zien aan Jaco, waarmee jij je eigen situatie betrekt op de jongens uit de documentaire. Kan jij je zo goed met hen identificeren?
“Ik had nog iets nodig om te laten liet zien wat het effect is van die leefstijl, en toen zag ik ineens een brief van mijn eigen dokter liggen. Ik heb in die zin hetzelfde, dat ik voor 150 procent wil geven. Zo trek ik het ook wat breder dan alleen die jongens, want het gaat over een generatie.”

Hoe lang heb je aan de documentaire gewerkt?
“We hebben het in negen dagen gedraaid over een jaar verspreid. Die dagen had ik dan ook wel strak gepland. Voor de scène waarin ze recensies over hun nieuwe album lezen, hebben we de hele eerste verdieping van een bar afgehuurd en heb ik gezorgd dat niemand van de band de recensies van te voren las. Zo hadden we de ruimte om lichten neer te zetten en het achtergrondgeluid zachter te zetten als er iets belangrijks werd gezegd, als een soort audio-close up.”

Ben je perfectionistisch?
“Jazeker. Tijdens het opnemen zeiden collega’s wel eens ‘Mr. Kubrick wants more!’. Die regisseur liet scènes wel eens 40-50 keer over doen om het perfect te krijgen. Dat kan ik wel zien als een compliment. Op de draaidagen bijvoorbeeld, ging ik ook pas slapen als alle bandleden naar bed waren. Ik wilde absoluut niet dat er iets besproken werd zonder dat ik erbij was. Bij de scène waar iemand uit de band vuurwerk in zijn kont stopt, was ik ook degene die met een doekje zijn ballen schoon veegde zodat het beter op beeld kwam.”

Zou je jezelf een controlfreak noemen?
“Ja”, antwoordt Dennis met een diepe zucht.

Waren er dingen die je niet mocht filmen van de band?
“Nee eigenlijk mocht ik alles wel filmen. ”
Echt alles?
“Nou, ik mocht geen piemels filmen.”
Begrijpelijk, toch?
“Nou, nee, dat vond ik dus niet. Je bent een Rectum Raider of je bent het niet! Als dat had gemogen, had het ook zeker in de documentaire gezeten.”

Ben je zelf ook mee gaan doen in hun extravagante leefstijl?
Dennis lacht: “Jazeker. Op het gegeven moment was het ook zo dat als de jongens onder invloed waren, dat ik niet makkelijk met ze kon communiceren als ik nuchter was, dus dan deed ik ook gewoon mee. We zijn ook wel naar elkaar toe gegroeid. Ze komen hier wel eens over de vloer biertjes drinken. Het zijn inmiddels vrienden van me.”

Hoe kwam je op het idee om Henry van Loon als verteller in de film te gebruiken?
"Het was een idee waar ik samen met Thomas, de cameraman, op kwam. Hij had al met Henry gewerkt bij Bro’s before Ho’s en wilde graag met hem samenwerken. Ik wilde door middel van een verteller de film wat kunnen analyseren en becommentariëren. Via Henry konden we ook wat humor en cynisme kwijt."

Thomas: “Des te elitairder we Henry van Loon maakte, des te meer we het banale van de band er tegenover konden zetten.”

Wie heeft zijn tekst geschreven?
“Ik, met Thomas.”

Zelfs de grapjes?
“Ja, ook de grapjes. Het doel daarvan is ook om het verhaal vooruit te drijven, dus daar hebben we goed over nagedacht. Henry improviseerde zelf wel op de set met een grap over Ringo Starr en het afzeiken van de band bedachten we ter plekke.”

Wat vind je zelf van de Rectum Raiders?
“Ik was echt fan. Die catchy covers als Gay Bar en Satisfaction vond ik goed. Ze zijn nu  meer technisch moeilijke metal gaan maken. Ik luister naar muziek van Queen dus had wel liever gehad dat ze meer pakkende nummers maakte.

Tegen het eind van de documentaire heb ik ze ook eerlijk gezegd: Jullie zijn mij als fan kwijtgeraakt. Ik was het volslagen oneens met de keuzes die ze gemaakt hebben. Ik heb me er nooit mee bemoeid, maar heb er wel een mening over. Met het oog op andere succesvolle controversiële bands, denk ik ook niet dat het onmogelijk is om met zo’n reputatie een groot publiek te bereiken.”

Wat heb je van het maken van deze documentaire geleerd?
"Ik heb geleerd dat de muziekindustrie heel hard is. Ik denk dat de Rectum Raiders in 1978 meer kans zouden hebben om door te breken dan in 2018."