Wat 15 jaar geleden begon in Noord-Holland is nu een landelijke initiatief. Sinds dit jaar heeft elke Nederlandse provincie ‘het Damespad’ . Deze ontmoetingsplek voor lesbische vrouwen trekt vooral de oudere generatie. Wat vindt Chloe Mathurin, die tot de jongere generatie behoort, van deze wandelroutes? Een documentaire van Nicole Terborg.
Waar zijn Syrische vluchtelingen het meeste bij gebaat? Bij de hulp van zorgzame mensen die hen bij de hand nemen en hen de weg wijzen in Nederland? Of bij professionals die afstand houden en die vluchtelingen vooral moeten leren om het zelf te rooien? Bij vrienden, die hen als individu zien? Of bij het systeem, dat de beschikbare middelen eerlijk wil verdelen? In Haarlem worden sinds september 2015 asielzoekers opgevangen in de voormalige Koepelgevangenis. Maar terwijl de officiële instanties zich voorbereidden op de stroom vluchtelingen, werd duidelijk dat er een tweede stroom op gang was gekomen waar ze veel minder ervaring mee hadden: honderden vrijwilligers trokken naar De Koepel, met een geheel eigen opvatting over welke hulp de mensen nodig hebben. In het hele land zijn dit soort burgerinitiatieven ontstaan. De hulpvaardigen vinden elkaar vaak op internet, op facebookpagina’s zoals ‘Welkom in Utrecht’, ‘Wat is nodig voor vluchtelingenopvang Amsterdam’, en ‘Groningen verwelkomt vluchtelingen’. In Haarlem organiseerden de vrijwilligers zich rond de website ‘Hotel de Koepel’. Een toepasselijke naam, voor een verzameling mensen die aanvankelijk vooral goede gastheren en gastvrouwen willen zijn voor de vluchtelingen. Maar als ze de nieuwkomers beter leren kennen, kunnen ze hen niet meer loslaten. Wat begon met snoep uitdelen bij aankomst van de eerste bus, wordt al gauw een poging om het systeem waarin de vluchtelingen terecht komen, te veranderen, of in ieder geval zo veel mogelijk aan te vullen. Want de vrijwilligers ontmoeten niet alleen een vreemdeling, maar ook maken ze voor het eerst kennis met wat opvang met bed, bad en brood in de praktijk betekent. Documentairemaker Elianne Meijer volgde de vrijwilligers bijna een jaar lang in hun pogingen de vluchtelingen van hulp te voorzien, en in hun worsteling met de instanties, die hetzelfde doel hebben als zij, maar een andere visie en aanpak.