Van 11 tot en met 15 februari vindt het Beeld voor Beeld Festival plaats in Amsterdam. Het festival richt zich al 25 jaar op documentaires over uiteenlopende (sub)culturen. Hoe houdt het relatief kleinschalige festival zich staande tussen alle filmfestivals die Amsterdam rijk is? Festivaldirecteur Eddy Appels heeft een verklaring.

Door Eline van Beek

Hoe is het Beeld voor Beeld Festival ontstaan?
“Het begon allemaal in 1990 met een filmfestival dat zich puur richtte op visuele antropologie. Beeld voor Beeld beleefde zijn eerste editie in het Wereldmuseum in Rotterdam, maar het festival verhuisde al snel naar Amsterdam, waar het lange tijd in het Tropentheater werd gehouden. In 2013 verkaste het festival naar EYE. Amsterdam is - ondanks de concurrentie van andere filmfestivals - een logische plek voor het festival. De stad kent zoveel verschillende culturen, ik meen dat het er 178 zijn.”

Hoe onderscheidt het Beeld voor Beeld Festival zich van de andere filmfestivals?
“We willen die verschillende culturen samenbrengen. Dit klinkt misschien politiek correct maar ik denk dat film het medium bij uitstek is om debat uit te lokken en dialoog op te bouwen. Dit doen we ook al met Cineblend [een maandelijkse debatavond over actuele maatschappelijke thema’s, red.] Het Beeld voor Beeld Festival is niet alleen gericht op film, maar heeft ook specifiek tot doel om mensen met elkaar in gesprek te brengen. Alle makers van de films van Beeld voor Beeld komen naar Nederland om het publiek te ontmoeten.”

Het thema van deze jubileumeditie is ‘mijnen’. Waarom?
“Het is dit jaar 50 jaar geleden dat de mijnen in Limburg werden gesloten door Joop den Uyl. Voor ons aanleiding om hier een aantal programmaonderdelen van het festival aan te wijden. De mijncultuur is belangrijk geweest voor de identiteit van het gebied. Met het sluiten van de mijnen is Limburg veranderd: er zijn rituelen verloren gegaan en de regio is economisch een tijd achtergebleven bij de rest van het land. Deze geschiedenis heeft ook vandaag nog zijn invloed op zowel de huidige generatie, als op hun voorouders die in de mijnen werkten. De films kunnen deze groepen samenbrengen.”

Naar welke film kijk je zelf het meest uit?
“Dat is toevallig een onderdeel uit het mijnenprogramma. We hebben een aantal muzikanten gevraagd om hun gevoel bij de beelden van een oude film van EYE over mijnwerkers in muziek te vertalen. Ze zijn zelf kinderen of kleinkinderen van mijnwerkers en gaan door de combinatie van de film en muziek terug naar hun roots. Zo zie je dat een onderwerp als mijnen nog steeds actueel is. Er wordt vooraf niet gerepeteerd, dus ik vind het erg spannend hoe dit gaat klinken. Daarnaast vind ik de film Everybody’s Child over de drugsscene in Schotland indrukwekkend. De maker is zelf een ex-drugsverslaafde en zet zichzelf in de film centraal. Hij kent zijn leefomgeving door en door en dat geeft net wat meer informatie over deze cultuur.”
 

Klik hier voor meer informatie over de programmering van Beeld voor Beeld Festival.

NPO Doc zendt naar aanleiding van het Beeld voor Beeld Festival een themaweek uit met documentaires over mijnen.