In de documentaire 'The Kids Grow Up' volgt vader en regisseur Doug Block zijn dochter Lucy in haar laatste jaar voordat zij het ouderlijk huis zal verlaten om te gaan studeren. Inmiddels is het alweer negen jaar geleden dat de film gemaakt werd. Tijd voor een update dus. Wij interviewden filmmaker Doug Block en vroegen hem of hij heeft kunnen wennen aan het 'empty nest'.
Regisseur Doug Block maakte een documentaire over zijn dochter en het naderende legenestsyndroom. De film zorgde voor ergernis aan de kant van zijn dochter. We vroegen de filmmaker of het goedgekomen is.
Hoe reageerde Lucy in eerste instantie na het zien van de film?
"Grappig dat je dat vraagt want ik heb het er net nog met haar over gehad. Aanvankelijk had ze er wel moeite mee. Hoewel ze dacht dat het een goede en accurate film was geworden zat er toch een aantal scenes in die haar enigszins in verlegenheid hadden gebracht. Bepaalde scenes waren bedoeld om een humoristisch effect te creëren. Maar begrijpelijkerwijs vond ze het niet heel fijn dat haar ouders haar seksleven in de film bespraken."
"Ook vroeg ze zich lang af of ik het wel echt meende wanneer ik zei dat ik het er heel zwaar mee had dat zij het huis uitging of dat ik hierin een rol speelde voor de film. Drie jaar nadat de film af was hebben we het hier heel uitvoerig over gehad en hebben we dit uitgesproken. Ik heb haar toen uitgelegd dat ik het er moeilijk mee had dat mijn dochter het huis zou verlaten, maar ik heb dit voor het dramatische effect van de film wel overdreven. Ik was vooral heel blij en trots op haar dat ze aan een nieuwe spannende episode in haar leven zou gaan beginnen. En bovendien was ik blij te zien dat wij het als ouders goed hadden gedaan en zij een zelfstandige jonge vrouw was geworden. Maar dramaturgisch is dat veel moeilijker uit te leggen in een film en bovendien minder interessant. Sinds ons gesprek daarover begrijpt ze dat ook en heeft ze daar vrede mee."
Heb je het idee dat het vele filmen jullie relatie beïnvloed heeft?
"Nee dat denk ik niet. De week voordat ze het huis uit ging was gewoon zeer intens. En ik denk dat wanneer we niet over het filmen geruzied zouden hebben, we wel ergens anders over gebakkeleid zouden hebben. Het was een manier om de spanning die er hing los te laten."
"Uiteindelijk denk ik niet dat de relatie tussen ons geleden heeft onder het maken van de film. Toen we eenmaal klaar waren met draaien werd het al snel weer als vanouds tussen ons. Bovendien waardeerde ze het heel erg dat ik haar niet onder druk zette om mee te werken aan de film. Ze werkte mee uit liefde en respect voor mij als filmmaker. En daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor. Op mijn beurt heb ik mijn best gedaan haar zo min mogelijk te filmen zonder afbreuk te doen aan de scenes die ik nodig had voor de film. En inmiddels zijn alle bedenkingen die ze aanvankelijk over de film had weggenomen en is ze er ook erg tevreden over."
©
Doug Block / The Kids Grow Up
Als je nu terugkijkt op de film, zijn er dan dingen die je anders zou doen als je het over mocht doen?
"Het enige dat ik anders zou doen is dat ik wat minder zou overdrijven hoe vaak ik haar gefilmd heb. Het was de bedoeling dat dit een komisch effect zou genereren. Wat ik me echter niet gerealiseerd heb is dat dit in de bioscoop misschien wel werkt, maar dat wanneer je de film op televisie ziet dit komische effect niet zo goed overkomt en de kijker eerder medelijden krijgt met die arme dochter die zo vaak gefilmd wordt. Verder ben ik erg tevreden over de eindmontage, het gebruik van muziek en de beelden die ik door de jaren heen gedraaid heb."
Je bent begonnen je dochter op jonge leeftijd te filmen. Vanaf wanneer wist je dat dit een film moest gaan worden?
"Dat was eigenlijk al vrij vroeg. Lucy had de pech dat ze geboren werd toen de eerste camcorders op de markt kwamen. Het enige verschil met de homevideo’s van andere vaders was dat ik een professioneel cameraman ben en ik mijn gezin dus op een iets andere manier filmde. Ik had dan ook al vanaf het begin het idee dat ik misschien ooit nog eens iets meer met deze beelden zou kunnen. Zelfs al wist ik op dat moment nog niet dat ik ooit deze film zou maken."
"Bovendien merkte ik al snel dat Lucy een interessant karakter was op film. Naarmate ik meer beelden van Lucy verzamelde door de jaren heen kwam steeds meer het idee op dat dit een interessante film zou kunnen geven. Maar het echte plan voor deze film kwam pas op het moment dat ze terugkwam van haar jaar in Frankrijk. Toen pas realiseerde ik me echt dat ze een jaar later uit huis zou gaan. Dit opdoemende ‘empty nest’ was het moment dat ik besloot dat deze film er moest komen."
Op een gegeven moment vraag je de 10-jarige Lucy met wat voor iemand zij later zou gaan trouwen. Was je toen al bezig met het ‘lege nest’?
"Misschien in zekere zin wel. Als ouder weet je natuurlijk dat er een moment komt dat je kinderen op eigen benen gaan staan. Als je een persoonlijke documentaire maakt draai je vaak scenes waarvan je nog geen idee hebt of ze ooit bruikbaar zullen zijn. Het maken van een documentaire draait volledig om het krijgen van toegang tot anderen. En tot wie heb je nou meer toegang dan je gezin? Dus als het je lukt om je familie zover te krijgen dat ze willen meewerken dan kan dit het meest intieme resultaat denkbaar opleveren."
"Bovendien geeft het portretteren van familiesituaties een soort universaliteit aan de film. Vrijwel iedereen kan zich daarmee identificeren. Die herkenbaarheid is denk ik ook de reden waarom de film zulke positieve reacties heeft opgeleverd. Daar ben ik ook het meest trots op dat de film over vijftig jaar en aan de andere kant van de wereld nog steeds relevant is."
Hoe gaat het nu? Ben je inmiddels gewend aan het ‘lege nest’?
"Nou, ze woont alweer een tijdje thuis dus we hebben geen leeg nest meer, haha. Ze heeft haar studie afgerond en is nu sinds een paar jaar doctoraalstudent hier in New York. Ik moet ook zeggen dat het verleidelijk was om een vervolgdocumentaire te maken over Lucy als jonge volwassene. Maar uiteindelijk hebben we toch maar besloten dat geen van ons beiden deze documentaire daadwerkelijk wil maken. Onze relatie is goed als zoals hij is nu, haha."
Je vrouw zei in de documentaire dat je zelf niet echt ouder wilde worden. Ze noemde dit een ‘Peter Pan Syndroom’. Is dit nog steeds het geval?
"Dat zou je aan mijn vrouw moeten vragen. Maar er zit natuurlijk wel een kern van waarheid in. Niemand vindt het echt leuk om ouder te worden. Mijn vrouw vond dat ik teveel nadruk legde op dat ik niet wilde loslaten wat ik op dat moment had. Maar dat is wel een onderdeel van ouder worden, dat je sommige dingen op een gegeven moment los moet laten."
Heb je een advies voor ouders hoe zij zich kunnen voorbereiden op het ‘lege nest’?
"Allereerst de film bekijken, haha. Nee maar even serieus, het is gewoon moeilijk. Er bestaan geen echte handleidingen voor hoe je als ouder moet functioneren. Je bent nooit volledig voorbereid op elke situatie die je meemaakt als ouders. En als je kind uit huis gaat is dat op een bepaalde manier het eindspel voor de ouders. Het grootste doel is volgens mij je kinderen zo goed mogelijk voorbereiden en handreikingen te geven zodat ze op eigen benen kunnen gaan staan. Maar niemand bereidt ons voor op wat te doen als onze kinderen het huis uit zijn."
"Als ik een advies zou moeten geven: waardeer de tijd die je hebt met je kinderen zoveel mogelijk. Het maakt niet uit hoe oud ze zijn, want ze groeien veel sneller op dan je voor mogelijk houdt. Er komt onvermijdelijk een dag dat je achterom kijkt en je afvraagt waar de tijd gebleven is. Maar geniet ook van de vrije tijd die je krijgt als je als ouders met z’n tweeën achterblijft in huis."