Hoe gaat het nu met Brian en Marian uit ‘Het wraakprotocol’?

‘’Er zijn twee soorten mensen die in therapie gaan. De ene helft wordt verplicht door hun omgeving. De andere helft vraagt continu om hulp, maar het duurt bij hen lang voor ze de juiste vorm vinden. Ik behoor tot die laatste groep. Vanaf 2010 zocht ik professionele hulp. Therapeuten weigerden mij regelmatig vanwege mijn agressie. Na een intake belden ze soms zelfs niet meer terug. Ze waren bang voor me’’ vertelt Brian openhartig. Voordat hij in therapie ging bij Veerbeek, belandde hij wekelijks in een vechtpartij. ‘’Dat wilde ik niet meer. Ik snakte naar therapie om meer rust te krijgen en wilde nooit meer in een cel belanden. Op een dag wees een therapeute me op Herman. Daar mag ik heel blij mee zijn: hij pakte het gelijk op.’’ Veerbeek gaf Brian helderheid. ‘’Hij liet mij zien dat ik mijn woede al decennia opkropte. Die woede is door verschillende personen veroorzaakt en doordat ze onbereikbaar waren, kwam het eruit in andere situaties. Door Hermans therapie begrijp ik waar mijn woede en gedrag vandaan komt. Tijdens de therapie confronteerde ik de drie personen die de woede bij mij veroorzaakt hebben, met hun daden. Mijn ex-collega’s heb ik in de ogen gekeken en verteld wat bepaalde gebeurtenissen met mij gedaan hebben en wat de impact daarvan was op mijn leven. Aan mijn moeder schreef ik een brief. Het leed is geschied, maar ik heb het balletje zo wel een beetje kunnen teruggeven.

Waar Brian de afgelopen twintig jaar geregeld in een knokpartij verzeild raakte, soms zelf met arrestatieteams, is dat nu niet meer het geval. ‘’Inmiddels weet ik dat de woede chronisch is en ik heb geleerd dat ik zelf bepaal hoe ik daarmee omga. Als ik slecht slaap, heb ik minder geduld en ik weet dat het dan sneller uit de hand loopt. Heb ik daar zin in? Nee. Dus dan rust ik thuis uit en laad ik op. Het duurde negentien jaar voor ik deze hulp kreeg. Ik zat zolang in de shit dat het normaal werd om erin te blijven zitten. Ik ben heel blij dat ik door Herman heb geleerd om goed met mijn woede om te gaan. Het zal nooit verdwijnen, maar ik heb er meer controle over. ’’

Dat Brian nu rustiger is, betekent niet dat hij het verleden kan uitwissen. ‘’Ik heb veel verdriet van het feit dat ik mensen schade heb aangedaan, die dat niet verdienden. Ik hoop dat dat duidelijk wordt in de film. Ik ben niet meer de Brian van twintig jaar geleden en ik hoop dat mensen zien dat ik veranderd ben. Ook heb ik meegedaan aan ‘Het Wraakprotocol’ omdat ik graag wil dat andere mensen die hetzelfde probleem hebben, wakker worden en hun problemen ook op gaan lossen. Dit maakt meer kapot dan je zelf denkt.’’ Als we het over de toekomst hebben, visualiseert Brian gelijk de zee bij de Nederlandse Antillen. ‘’Curaçao houdt mij levend. Ik ben er geboren en naar Nederland gegaan toen ik achttien was. Ik wil er weer wonen: als ik op een afgelegen stuk rots zit en naar de blauwe lucht en de zee kijk, heb ik niks meer nodig.’’

Niet alleen Brian hoopt dat hij anderen kan helpen door zijn deelname; Marian deed mee vanuit dezelfde overtuiging. ‘’Ik weet zeker dat het meer mensen kan helpen. Ze moeten alleen over die drempel durven stappen.’’ Marian kampte jarenlang met woede over van alles: de relatie met haar dochter, landelijke politiek en de gemeente. ‘’Op een gegeven moment was ik acht kilo afgevallen van de stress en mijn bloeddruk was torenhoog. De woede vrat me op. Herman hielp me om de oorlog los te laten. Wat betreft de politiek kan ik mijn stempas nu gewoon in de asbak flikkeren. Het doet me niks meer. De deur staat op een kier voor mijn dochter, hoewel ik niet hoop dat ze langskomt.’’

Volgens eigen zeggen is Marian een stuk rustiger geworden. ‘’Ik dank God op mijn blote knieën dat mijn huisarts me erop attendeerde dat ik hulp moest zoeken. Hij zei: ‘’Marian, jij moet in training.’ Ik volgde zijn advies. Als ik dat niet had gedaan, was ik in de bajes terecht gekomen. Echt! Was Herman maar twintig jaar geleden in mijn leven gekomen. Ik ben nu al een oud gebakkie.. De EMDR-behandeling was geen makkie, na de sessies was ik vaak doodmoe. Soms gaf ik nadien over, zo heftig was het. Ik zou het toch weer doen want het is een hele bevrijding in mijn hoofd. Mijn bloeddruk is gezakt en mijn vriendinnen zeggen ook dat ik veel rustiger ben. Als ik nu weer woede voel, ga ik schoonmaken, The Stones luisteren of uithuilen bij mijn vriendin. Rust betekent veel voor me. ‘’

Waar Brian de makers ‘grandioze kerels’ noemt, is ook Marian lyrisch over de draaiperiode. ‘’Wat een wereldgozers. Ik heb zo gelachen! Op een dag moest ik de ramen zemen van ze. Deed ik dat te professioneel. Uiteindelijk heb ik ze tig keer gelapt! Ik wist niet dat er zoveel kwam kijken bij het maken van een film.’’ Bij een speciale vertoning heeft Marian de film gezien, maar ze gaat niet kijken tijdens de uitzending. ‘’Ik ben daar niet van, terugblikken. Ik was er zelf bij en ik zag er zo gestrest uit. Alleen die scene bij Kijkduin vind ik prachtig.’’