Toen de vader van een vriendin van Widlak uit de kast kwam als vrouw, vond de regisseur het boeiend om deze transitie van dichtbij mee te maken. Daarbij was ze niet enkel geïnteresseerd in de transitie zelf. Widlak: ‘Het zorgde ook voor een grote verandering binnen hun relatie. Hoe blijf je in zo'n situatie trouw aan jezelf, waarbij dat je ook flexibel meebeweegt met die ander?’
In de documentaire CORRIE volgt regisseur Marieke Widlak (1993) Corrie en haar partner Ashley, die in transitie is van man naar vrouw. Waarom wilde de filmmaker deze docu maken? En wat leerde ze van dit filmproces?
Trouw blijven aan jezelf
Om dat te onderzoeken zocht de regisseur voor deze film naar andere stellen waarbij een partner in transitie gaat. Widlak: ‘Als iemand uit de kast komst als trans persoon, schieten sommige mensen nog weleens in de kramp. Ik hoop met deze film te laten zien dat het oké is. Als de liefde voor elkaar sterk genoeg is, maakt het niet uit dat er iets aan het uiterlijk of innerlijk verandert. Ik vind het mooi dat mijn hoofdpersonages Corrie en Ashley dat helemaal belichamen. Corrie accepteert de transitie en weet dat Ashley de juiste persoon voor haar is.’
In de film krijgt Corrie de meest uiteenlopende vragen op zich afgevuurd over de transitie van haar partner. Die gaan ook over seks. Hoe was het voor haar om die vragen te krijgen? Widlak: ‘Zulke vragen kunnen vervelend zijn voor Ashley, die zelf in transitie zit. Maar Corrie moest rouwen om het verlies van een lichaam waar ze verliefd op was. Ik snap dat haar vrienden vragen hebben of zich zorgen maken. ‘Je bent geen lesbische vrouw en valt op mannen, hoe werkt dat dan?’ Vanuit haar perspectief zijn het logische vragen.’
©
Marieke Widlak
©
KRO-NCRV / CORRIE
Documentairelessen
In haar eerdere documentaires Centen van Knegstel (2020) en Nu of nooit meer (2019) richtte de regisseur haar camera op zichzelf en haar familie. Bij deze documentaire wilde ze dat bewust niet doen. Ze schreef een ambitieus filmplan over drie koppels die te maken hebben met een transitie van een partner. In de uiteindelijke film zijn twee stellen niet in de film gekomen. Regisseur Widlak heeft hier als maker belangrijke lessen geleerd.
Les 1: Geef duidelijk aan wat je voor je ziet
Widlak: ‘Voor deze film wilde ik in eerste instantie drie stellen volgen. Corrie en Ashley lieten mij direct toe in hun leven. Ik kreeg veel ruimte en vertrouwen om de film te maken die ik wilde. Een ander stel had begrepen dat het een film zou worden met vooral interviews. Ik wilde mijn personages naast de interviews ook op een observerende manier vastleggen. Dus bij het filmproces gaven ze terecht aan dat ze dit niet zagen zitten. Als documentairemaker heb ik geleerd om van tevoren nog duidelijker aan te geven hoe ik de film voor me zie en wat ik van mijn personages verlang.’
‘Als de liefde voor elkaar sterk genoeg is, maakt het niet uit dat er iets aan het uiterlijk of innerlijk verandert.’
Les 2: Begin niet te groots
Widlak: ‘Voor deze film volgde ik ook een ander stel een jaar lang. Het bleek in de montage moeilijk om de verhaallijnen van Corrie en Ashley te laten rijmen met die van dit stel. Of juist een soort contrast te vinden. Ik kwam er gewoon niet uit om er één film van te maken. Ik vond het heel moeilijk om ze, na ze een jaar gevolgd te hebben, op te bellen met de mededeling dat ik hun verhaallijn uit de film moest halen. Zij waren terecht boos en teleurgesteld.’
‘Ik dacht bij het begin van dit maakproces: ‘Weet je, ik maak gewoon een drieluik.’ Maar ik vind het al moeilijk om van één individu een film te maken die van begin tot eind boeit. Laten staan dat het ook nog een mozaïekvertelling wordt. Als maker was ik daar gewoon nog niet.’
©
KRO-NCRV / CORRIE
Les 3: Verlies je motief niet uit het oog
Widlak: ‘Vanaf het begin voelde ik sterk dat het een film moest worden die mensen in dezelfde positie vertrouwen kan geven of gerust kan stellen. Ik wist duidelijk dat dit mijn motief was. Dat hielp me bij het maken van moeilijke keuzes, zoals afscheid nemen van bepaalde hoofdpersonen. Niet omdat ik hun verhaal niet boeiend vind, maar omdat het te weinig aansloot met mijn filmplan. Als je als maker duidelijk je motief bewaakt, is het makkelijker om keuzes te maken gedurende het filmproces.’
Inspiratie
Voor deze film haalde de regisseur inspiratie uit de documentaire Vader van regisseur Isabel Lamberti, een documentaire-roadtrip waarin Jacinto en zijn zoon Shakur hun band proberen te versterken. Widlak: ‘Ik vind het heel vet hoe Lamberti te werk is gegaan. Ze plaatst haar personages in situaties, en geeft dat observerend weer. In de film weet je niet wat is er precies is voorgevallen tussen deze twee. Je mag als kijker veel zelf invullen. Corrie en Ashley, de hoofdpersonages uit mijn film, hebben allebei een ingewikkelde geschiedenis. Toch wilde ik dat in mijn film niet allemaal vertellen. Ik wilde vooral laten zien dat ze elkaar hebben gevonden, en dat ze zich prettig bij elkaar voelen.’