#61 Koppie Kapot

Door een ongelukkige elleboogstoot tijdens een voetbalwedstrijd vijf jaar geleden liep Anki een hersenschudding op die haar hele leven veranderde. Misschien wel voorgoed.

Kon het eerst niet gek genoeg zijn, door de hersenschudding werd koken een grote uitdaging en een kroeg onbegaanbaar. Het geluid van een wasmachine kan haar al gek maken. Anki legt het zo uit:

Anki (toen 25, nu 30) moet haar studies stopzetten en heel prikkelarm leven. Gelukkig wil haar neuropsycholoog haar helpen om in hele kleine stapjes te revalideren.

Twee jaar lang maakten Anki Witte en documentairemaker Eva van Barneveld voor DOCS opnames van Anki’s leven. Zo maken we van heel dichtbij mee hoe het is om je leven opnieuw uit te vinden als je nog maar een kwart kan van wat je kon. In Koppie Kapot blijkt dat de hersenschudding niet alleen impact heeft op Anki’s leven, maar ook op de mensen om haar heen. Huisgenoot P:

Samen passen ze zich aan aan Anki’s uitdagingen. Als alles verandert en je leven tot stilstand lijkt te zijn gekomen, wat blijft er dan over? We volgen Anki tijdens haar revalidatieproces van vallen en opstaan, bij kleine en grote hoogtepunten in haar leven en confronterende terugvallen.

Lukt het haar om haar wereld te vergroten? En kan je nog gelukkig zijn met een kapot hoofd? Koppie Kapot is een verhaal over veerkracht, doorzettingsvermogen, creativiteit en de kracht van vriendschap.

Voor wie net als Anki slecht tegen prikkels kan, is er een speciale versie van Koppie Kapot. Klik hieronder voor de prikkelarme versie.

Intro
VO-Eva: Tijdens de zoveelste lockdown was ik het op een gegeven moment helemaal zat. Ik snapte die maatregelen wel, maar het werd er wel een heel vlak van. Ik miste concertjes en feestjes met veel te veel mensen en gewoon gekke avonturen. Maar toen moest aan Anki denken en vond ik dat ik echt niet mocht klagen. Zij zat al wel wat langer in haar eigen soort lockdown.

VO-Anki: Ik ben Anki. Vijf jaar geleden lag de wereld voor me open. Ik was bijna klaar met mijn masters journalistiek en psychologie en had een druk sociaal leven. Tot 1 seconde alles veranderde…

Terugblik voetbalveld
[Geluiden van voetbalwedstrijd.]

VO-Eva: Hoe Anki en ik elkaar kennen, hoor je later. Eerst wat Anki vijf jaar geleden overkwam.

12 november 2016… Een donkere avond op een halfbevroren voetbalveld in Amsterdam-Zuid.

VO-Anki: We speelden uit, tegen Swift.

[Jayo: Ik weet wel nog dat we er allemaal helemaal 100.000% voor gingen.]

VO-Anki: Dit is Jayo. Onze fanatieke spits.

[Anki: en ik stond een beetje zo irritant voor de keeper, want ik dacht dan ontneem ik een beetje het zicht.]

VO-Anki: Een corner.

[Jayo: En ik wilde inrennen, achterlangs. Want jij stond hier en ik dacht zo van.. als jij ‘m mist dan ren ik erachter om te scoren.]

[instart muziek]

VO-Anki:
De bal wordt mijn kant opgeschoten, heel hoog.
Ik wil ‘m erin koppen, de keeper wil ‘m wegtikken.
En terwijl we allebei in de lucht springen, draait de keeper zich om.
En in die bewéging, knalt haar elleboog precies… tegen mijn slaap.

[Soundscape/muziek]

VO-Anki: Ik hoor een hard geluid. Mijn nek klapt opzij.

VO Eva: Op dat moment schudden Anki’s hersenen als een pudding onder haar schedel heen en weer.

VO Anki: Een scheut pijn trekt door mijn hoofd. Ik val op de grond. Als ik mijn ogen opendoe, zie ik mijn teamgenoten draaien. Ik denk alleen maar: dit is niet goed.

Eerste periode na de hersenschudding
[Geluid theekopjes]

Hiske: Nou, ze was ontzettend moe, dat was het eerste wat heel erg opviel.

VO-Eva: Dit is Anki’s moeder, Hiske.

Hiske: Die eerste week bijvoorbeeld kon ze net een paar stapjes zetten,
Dan konden we echt hier tot en hoekje, nou dat is een paar honderd meter, en dan was het ‘pfffiet’.

VO-Eva: De eerste 10 dagen na de klap blijft Anki bij haar ouders in Nijmegen. Maar zelfs een van haar favoriete spelletjes, Set, lukt niet meer.

Hiske: Dat was de eerste keer dat ik dacht van oeioei tis toch wel even mis… Ze had geen idéé meer hoe het werkte. En wat ze nou precies moest doen…  

VO-Eva: Haar ouders lopen op kousenvoetjes door het huis…

Hiske: Met kopjes bijvoorbeeld [klats] daar werd ze helemaal gek van. Dus dan ga je heel zachtjes neerzetten. Tafel dekken, spullen afruimen. Alles heel, heel rustig.

VO-Eva: Van de huisarts hoort Anki dat een hersenschudding zoals deze wel eens 6 weken zou kunnen duren. [Anki voicebericht: Hey jongens] Omdat ze misselijk wordt van het kijken naar haar telefoon, stuurt ze audioberichten om haar vrienden op de hoogte te houden.

[Anki voicebericht: …ben nog wel een beetje wazig in mijn hoofd en vooral heel moe.]

VO-Eva: Soms waren er kleine lichtpuntjes…

[Anki voicebericht: ik heb nu zelf voor het eerst weer zelf een gebakken ei gemaakt [lacht]]

VO-Eva: Maar na zes weken…

[Anki voicebericht: Hey ik eh… Vet stom, want het gaat echt niet goed.]

VO-Eva: …is er nog weinig echte verbetering…

[Anki voicebericht: Het gaat eigenlijk alleen nu maar even slechter in plaats van beter [snik]].

VO-Eva: Zes weken, wordt een half jaar… een half jaar een jaar… Het zijn maanden van leeggeveegde dagen en vooral heel veel afzeggen…

[Compilatie voiceberichten waarin Anki afspraken afzegt]

[instart muziek]

VO-Anki:
Uiteindelijk moet ik toegeven dat dit nog wel eens heel lang zou kunnen duren. Ik zet mijn twee masters stop.

Weerzien Anki en Eva + plan podcast
VO-Eva: November 2019, 3 jaar na de klap. Ik zie Anki weer voor het eerst in jaren. We hebben afgesproken in een café, omdat ze nog boeken over Cuba van me heeft. Anki zat een jaar onder me bij de master journalistiek en verdiepte zich toen, net als ik, in de persvrijheid op Cuba. Ik kende haar eigenlijk maar vaag, maar ik mocht haar wel meteen. Ze had zo’n vrolijke open blik en was altijd super geïnteresseerd. Zo iemand die overal vrienden maakt.

VO-Anki: De laatste keer dat ik Eva toevallig zag, was op een festival, nog voor de klap. Die avond stuiterden we lekker aangeschoten van podium naar podium. Het voelde alsof we elkaar al jaren kenden.

VO-Eva: Nu zit ik tegenover haar en vertelt ze dat dat een van de laatste festivals is waar ze is geweest. Ik hoor van de klap op het voetbalveld, nu 3 jaar geleden, en ze zegt dat ze maar heel even in het café kan blijven. Daarna fietst ze met haar fietshelm op terug naar huis, waar ze eerst moet bijkomen.

Het laat me niet los. Dat juist Anki, iemand met 101 plannen en ideeën, nu al drie jaar lang zo rustig aan moet doen. Hoe houdt ze dit vol?

Als we een paar maanden later nog eens afspreken om bij te kletsen, vraag ik haar of ze haar nieuwe leven niet zou willen vastleggen.

[Anki voicebericht: Hey Eva, ik merkte dat ik op de fiets terug best wel enthousiast werd over het idee, om misschien samen iets met een podcast te doen.]

VO-Eva: Anki blijkt zelf ook al met het idee van een podcast rond te lopen. Dan kan ze misschien nog iets journalistieks met deze ellende. Maar zegt Anki, als we samenwerken, kan ik misschien doen wat zij niet kan.

[Eva: Zo, nou ik zit er klaar voor hoor. [Gelach.]]

VO-Eva: We blijven elkaar zien en Anki vertelt over haar leven en haar ideeën voor een podcast.

[Anki: Maar ik had vooral heel veel gedachtes erover.]

VO-Eva: Gaandeweg merk ik dat die hersenschudding óveral impact op heeft.

[Anki: Oh, wacht, ik zet ‘m toch even op pauze want die wasmachine, maar toch wel echt veel lawaai.
Eva: Ik heb er geen last van hoor.
Anki: Ik wel.
Eva: Oja, heel goed.]
 
VO-Eva: Ze wordt gek van geluiden, die ik niet eens hoor.

[Anki: Ja, voor mij is het gewoon alsof ik ernaast sta.]

VO-Eva: En moet steeds pauzes nemen als we voor mijn gevoel nog maar net bezig zijn.

[Anki: Zullen we even een rondje lopen?]

VO-Eva: We besluiten de weg van Anki’s trage herstel vast te leggen. Want, hoe ziet je leven eruit, als je nog maar een kwart kan van wat je kon? En: gaat het nog verbeteren?

[Anki: Je ziet gewoon hieraan dat hij loopt?
Eva: Ja, en aan dit rondje…]

VO-Anki: We spreken af dat ik vanaf nu opnames maak van mijn leven: van mijn revalidatieproces, van wat ik meemaak én dat ik audiodagboeken inspreek. 2 jaar lang. Dan is de klap vijf jaar geleden en zullen we de balans opmaken.

VO-Eva: Ik ga in gesprek met de mensen om haar heen, maak opnames wanneer dat voor Anki te veel is om erbij te doen en ga uiteindelijk met al het materiaal aan de slag. Want monteren, dat is te heftig voor Anki’s hoofd.

Anki’s leven na de hersenschudding + Introductie Luciano
VO-Eva: Samen met Anki reconstrueer ik de eerste tijd na het ongeluk. Na 10 dagen bij haar ouders, komt ze weer terug in Amsterdam.

Nicole: En wat je dan hier in huis ziet, is de hoofdpijn, dat ze met haar icepack op haar hoofd in een handdoek gewikkeld – ziet er altijd heel sexy uit – rondloopt. Maar ook gewoon dat ze misselijk wordt van de hoofdpijn.

VO-Eva: Dit is Nicole, en samen met huisgenoten Ludo en P., woont zij met Anki in een gedeeld huis in Amsterdam-Oost. Ze maken de veranderingen van dichtbij mee.

P: Daarvoor was ze de hele tijd op pad, studie, werk, ’s avonds weer in Zuid-Oost voor onderzoek, voetbal, supergroot sociaal leven. En toen was ze thuis, maar kon inderdaad gewoon heel weinig hebben.

[Geluiden huisavondje:
Anki: Tis zoveel eten.
Anki: Oh, wil je voor mij 0.0 Heineken halen?
Ludo: Ik heb 0.0 2 desperado’s en 1 Leffe Blond voor je gekocht.
A: Oh, perfect.
Ludo: Zodat je eventueel helemaal los kunt gaan.]

VO-Eva: In de afgelopen 3 jaar zijn Anki’s huisgenoten helemaal ingespeeld geraakt op haar hersenschudding. Zo kan Anki toch in haar huis midden in de stad blijven wonen.

VO-Eva: Als ze spelletjes spelen, kiezen ze iets waarbij Anki niet zoveel hoeft te onthouden. En voor het harde geluid van de dobbelstenen komt er een yoga-mat op tafel.

Nicole: Bijvoorbeeld, als we op de gang aan het kletsen zijn, wat soms toch per ongeluk ontstaat, dan kan ik nog wel eens denken van: Jongens, stil. Ja.

VO-Eva: Nicole zit in de kamer direct naast Anki, aan de andere kant van het huis, zitten de kamer van Ludo en P.

P: Als we in de keuken zijn vraag ik eigenlijk altijd als Anki er is, of ze het vervelend zou vinden als ik muziek bijvoorbeeld aanzet.

Ludo: De wasmachine die bij ons in de keuken staat, die zetten we af en toe op pauze. Of we vragen van tevoren even aan Anki, zou je er last van hebben als die nu aangaat?

P: Je neemt minder snel mensen mee op een bepaald tijdstip van de avond of nacht, om nog gezellig een na-borrel te doen.

Nicole: Of als mijn vriend hier is en dan voor mijn gevoel dan net wat te hard geluid maakt, dan ben ik geneigd om hem dan een soort van ‘sshht’, iets zachter doen. Als de deur open staat of dan zeg ik, doe de deur eerst even dicht voordat je je verhaal gaat afsteken.

[Instart Muziek]

VO-Anki: Ik ben heel dankbaar dat ze zoveel rekening met me houden. Maar tegelijkertijd voel ik me ook bezwaard. Ik wil niet dat mijn beperkingen hun probleem wordt.

VO-Eva: Maar haar huisgenoten passen zich liever wat aan, dan een huis zonder Anki.

Nicole: En ergens doe ik dat denk ik met het idee dat ik me ook kan voorstellen, dat het ook gewoon stom is om altijd je grenzen aan te geven.
Maar goed, dat ik uit moet kijken dat je dat niet altijd voor wil zijn, terwijl er misschien helemaal niet veel aan de hand is.
Omdat ik denk dat dat voor mezelf soms zwaarder is, dan het zou moeten zijn.

[Kort muziekje]

VO-Eva: Maar terwijl haar huisgenoten verder wel door kunnen gaan met hun leven, staat Anki’s leven in een soort pauzestand. Club of feestje? Onmogelijk. Vrienden zien? Op een stille plek, max drie kwartier. Studeren? 1 alinea per dag.

Nicole: In het begin vond ik het heel moeilijk als ik naar het voetbalveld ging.

VO-Eva: Huisgenoot Nicole zit ook in Anki’s voetbalteam.  

Nicole: Mijn voetbalschoenen staan op de gang, ónze voetbalschoenen staan op de gang. En ik had het idee dat Anki dan ook wat meer op haar kamer bleef, maar als dan wel onze wegen dan kruisten. Ja, ík ging naar het voetbalveld, en zij niet. En dat ze het leuk voor mij wou vinden, maar dat tegelijkertijd, ja, overal zit een max aan met wat je leuk voor een ander kan vinden als je het zelf niet kan.

VO-Eva: Anki’s moeder.

Hiske: Ze heeft ook op een gegeven moment uitgesproken van, als ik iemand tegenkom die ik leuk vind, ik ga nog niks aan, want, ik heb weinig te bieden, zei ze op een gegeven moment.

[Instart muziek]

VO-Eva: En zo gaat het dus nu al 3 jaar. In die tijd ben ik afgestudeerd, misschien wel 6 keer op reis geweest en heb ik mijn eerste documentaires kunnen maken. Ik wist niet eens dat een hersenschudding zo lang klachten kon geven.

Luciano: Bij de meeste mensen is dat na een paar dagen voorbij. Ik denk in 95% van de gevallen.

VO-Eva: Dit is Luciano Fasotti, Anki’s neuropsycholoog.

Luciano: En dan is er een heel kleine groep bij wie het beloop heel anders is en heel chronisch wordt. En ja, waarom dat zo gebeurt, dat weten we eigenlijk.
Dat is nog gissen.

VO-Eva: Luciano is als bijzonder hoogleraar verbonden aan de Radboud Universiteit en werkt voor revalidatiecentrum Klimmendaal.

[instart muziek]

VO-Eva: Hij is niet de enige die zich met Anki’s herstel bemoeide. Ze heeft de afgelopen jaren alles aangegrepen, wat zou kunnen helpen. Maar het lastige is, dat er niet 1 aanpak bestaat voor langdurige klachten na een hersenschudding. Ergotherapie, fysiotherapie, naar een psycholoog, 2 revalidatiecentra. Maar het helpt allemaal maar kleine beetjes. Nu, na 3 jaar, hebben al verschillende hulpverleners aangegeven dat Anki maar met haar klachten moet leren leven.

[Luciano: Luciano.
Anki: Hoi met Anki.
Luciano: Dag, Anki.
Anki: Hey.]

VO-Eva: Maar Luciano wil het nog niet opgeven. Hij denkt wel dat er nog vooruitgang mogelijk is, maar dat zal veel van Anki vragen. Luciano is eigenlijk al met pensioen, maar wil Anki nog helpen.  

Start prikkelhiërarchie
[Luciano: Zou jij eens 6 of 7 situaties op papier kunnen zetten in volgorde van spanning?]

VO-Eva: Luciano heeft een opdracht voor Anki. Ze moet een lijstje maken van de dingen die ze graag doet, maar nu te veel klachten geven. Hij noemt dat de prikkelhiërarchie.

[Luciano: En dan gaan we daar eens mee oefenen.
Anki: Okee.]

Uitleg overprikkeling
VO-Eva: Prikkels, die zijn sinds de klap Anki’s grootste uitdaging geworden. Opeens ligt overal overprikkeling op de loer. Ze legt het gevoel uit.

[Start soundscape]
VO-Anki: Stel, ik ga met wat vrienden naar een kroeg. Even gaat het goed, het is gezellig, ik praat gewoon mee.
[geluid van gebabbel – zacht achtergrondgeluid]

VO-Anki: Maar, hoe langer we blijven, hoe meer geluiden er lijken te zijn.
Het geroezemoes om me heen klinkt eerst als 3 en dan als 10 op elkaar gestapelde, luide tv’s.
[langzaam wordt de audio van de andere dingen steeds luider en luider totdat het blend met “het gesprek”]

VO-Anki: Mijn schouders verstarren, een stekende pijn trekt omhoog naar mijn nek,
mijn hoofd bonkt,
mijn kaken klemmen op elkaar.

VO-Anki: Ik probeer het gesprek te volgen.. iemand zegt net iets belangrijks…

[De muziek gaat harder, het gerommel met kopjes en bestek steeds indringender, het koffiezetapparaat wordt luider > het wordt een kakofonie, de geluiden klinken onrustig chaotisch en overweldigend]

VO-Anki: Ik wil gillen dat het stil moet zijn.
Ik kom niet meer uit mijn woorden… Ik loop vast.
Kortsluiting.

[Luciano: Kijk, iemand die een normaal functionerend brein heeft, die denkt daar nog niet eens over na, want die prikkels komen gewoon niet binnen, die worden automatisch uitgefilterd en dat is bij jou niet het geval.]

Start prikkelhiërarchie
[Overgangsmuziekje prikkelhiërarchie]

VO-Anki: Mijn prikkelhiërarchie bestaat uiteindelijk uit 8 stappen. Met helemaal onderaan, punt 8, een potje Tetris. Daarna komt het werken aan mijn scriptie op 7, op 6 tot en met 2 staan etentjes, huisfeestjes en weer een voetbalwedstrijd spelen. En helemaal bovenaan, op nummer 1, een feestje met vrienden in een club.

VO-Eva: Om daar ooit weer te kunnen komen, moet ze volgens Luciano heeele kleine stapjes nemen.

[Luciano: Want als je dat niet op de juiste manier doet, als je teveel hooi op je vork neemt, of jezelf voorbij gaat lopen, dan raak je steeds dieper in die put, dus..]

VO-Eva: En ze moet op tijd stoppen.

[Luciano: Als jij die symptomen voelt opkomen en die gaan boven een bepaald niveau uit moet je radicaal stoppen. En dan doe je, doen we weer een stap achteruit. Dan ga je weer ontspannen en dan ga je opnieuw starten. En zo ga je proberen langzaam die grenzen te verleggen.]

VO-Eva: En zo hoopt Luciano dat Anki uiteindelijk omhoog kan klimmen op haar prikkelhiërarchie.

[Luciano: Maar het zal niet gemakkelijk zijn, want het gaat heel veel discipline van je vragen.]

Prikkelhiërarchie: tetris
VO-Eva: Tijd voor de eerste stap uit de prikkelhiërarchie, een potje Tetris.

[instart Tetris muziekje]

VO-Anki: Tis een klein prikkelfestijn voor mijn brein van vliegende blokjes, geluid, tijdsdruk en een caleidoscoop aan kleuren. [muziek versnelt en wordt heftiger] Binnen enkele minuten kan ik niet meer scherp stellen en ben ik kotsmisselijk.. zelfs als ik het geluid uitzet..

[Anki: …dat tetris had ik denk ik toch zelf een beetje onderschat hoe heftig dat is.]

VO-Eva: Okee, Tetris kan ze volgens Luciano beter nog even laten liggen. Stap 7, haar scriptie, lijkt hem een beter begin. Maar dan wel in hele kleine porties, om te beginnen: 20 minuten per dag.

Prikkelhiërarchie: scriptie schrijven
[Overgangsmuziekje prikkelhiërarchie]
[Scriptiegeluiden: geluid van getyp en geblader]

[Anki: Ik ben vandaag met mijn scriptie bezig, nu zo’n kwartiertje en ik had een wekkertje gezet, dat ik dan niet per ongeluk helemaal op ga in iets en dan niet op tijd stop. Maar nu, voor de wekker al, dacht ik auw het doet allemaal pijn en ik word wazig. Eh.. ik moet even pauze nemen..]

[Overgangsmuziekje prikkelhiërarchie]

Dagelijks leven met hersenschudding
[Audiodagboek Anki:
Zo, net opgestaan. Even jas pakken.]

VO-Eva: Omdat er geen studie of baan is waar Anki nu wordt verwacht, heeft ze bedacht dat ze elke ochtend een wandelingetje maken in het park. En op haar balkon is ze een klein tuintje begonnen.

[Anki voicebericht: Stella! De aardbeien komen eraan! Ik had al een tijdje even niet meer gekeken, maar nu kijk ik vanaf het raam. En ik zie nu al 2 dikke aardbeien eraan komen. Leuk he? Kom je ze binnenkort bekijken? Doei!]

VO-Eva: En ze probeert haar vele vrienden te blijven zien.

[Anki voicebericht: Maar misschien kunnen we wel zondag een mooi wandelingetje maken? Een dwaaltocht door het Amsterdamse bos bijvoorbeeld?]

VO-Eva: Voor haar vrienden was het ook even schakelen.

Nicole: Nu, ja, kijken we samen series en knutselen we wat en doen we rustige uitjes zeg maar. Of ik heb hier een heel lekker balkon, dat we dan een kinderzwembadje kopen en dat vol laten lopen met water en dan gaan we daar gewoon inzitten.

Nora: Wat we ook nog doen, is dat we vaak effe een stiltemomentje doen. We hebben heel veel gewandeld en dan deden we soms een uur, zeiden we bewust, okee, laten we even niks tegen elkaar zeggen. Ja, is eigenlijk heel lekker, omdat je ook even een moment voor jezelf hebt terwijl je wel samen bent.

[Instart muziek]

Nora: En op het moment, dat ze wel er is, dan is ze er ook echt.

VO-Eva: Ik heb het Anki wel eens gevraagd, maar ze is sinds de klap geen enkele vriend of vriendin kwijtgeraakt.

Ludo: Kijk Anki is bovengemiddeld enthousiast en betrokken en geïnteresseerd.  

Nora: Bijvoorbeeld de dag dat mijn moeder overleden is is ze altijd super attent. En dan stuurt ze heel vaak een berichtje, en dat ze toch wel met de capaciteiten dit ze heeft op dat moment ook wel voor heel veel mensen klaar staat.

Ludo: Zij is een van de eerste personen naar wie ik toe kan stappen als er bij mij iets aan de hand is.

Prikkelhiërarchie: scriptie schrijven II
[Geluid van getyp op laptop]

[Anki: Ik, ehm, was bezig met het transcriberen. Maar het is soms zo moeilijk om jezelf dan in te houden, om dan niet toch door te gaan omdat je dan denkt: ow, nog even dit afmaken en nog even dat.]

VO-Eva: Na een paar weken oefenen met haar scriptie lukt het Anki steeds beter om op tijd te stoppen. Maar verder merkt ze eigenlijk nog weinig verschil.
En dus stelt ze een vraag, die haar al nu al een paar weken bezighoudt…

[Anki: Eh…  hoe lang denk je dat ik dit ongeveer zou moeten aanhouden? Is dat een half jaar of een jaar..
Luciano: Nee, daar gaan we geen tijd op plakken. We gaan gewoon kijken wanneer het stabiel is, voor we het een beetje gaan uitbreiden.
Anki: Ja, dus er valt qua tijd eigenlijk geen voorspelling te doen, zoals de hele tijd eigenlijk.
Luciano: Dat is heel moeilijk te voorspellen.
Anki: Ja, okee..]

VO-Eva: Voorlopig nog geen volgend level dus.

Confrontaties: Buitenstaander voelen + onzekerheid over toekomst
[Omgevingsgeluid – voetstappen en fluitende vogels]

[Anki audiodagboek: Ik loop nu net het erf af van ons idyllische huisje en ik word nageblafd door de honden, en ehm…]

VO-Eva: Voorjaar 2020, 3,5 jaar na de klap. Anki is met vrienden die ze kent van de opleiding journalistiek een weekendje in Enkhuizen. Dat kan ze aan, zolang ze zich steeds tussendoor afzondert en rust neemt. Maar dit keer zijn het niet de prikkels die de grootste uitdaging zijn.

[Anki audiodagboek: We waren samen op weg om journalist te worden en het te maken. En nu hebben zij dat. De ene werkt bij nieuwsuur, de andere bij NOS op 3, en bij NRC. En ik, ik zit thuis. Maar dit weekend gaat het gewoon ook best wel over de journalistiek en wat voor verhalen ze maken en met wie en de wereld en de mensen. En ik ben gewoon buitenstaander. TOTAAL.

Dus ik weet het gewoon even niet hoe ik me hiertoe moet verhouden dus ik wilde even alleen zijn en loop nu naar het water toe om een duik te nemen en het van me af te spoelen. Ben gewoon misselijk van verdriet.]

[Geluid van water]

[instart muziek]

Nora: Vroeger zaten er voor haar bij wijze van 30 uur in een dag.
VO-Eva: Dit is Anki’s nichtje en goeie vriendin, Nora.

Nora: Anki was iemand die juist zo veel mogelijk prikkels wilde vroeger, want dat vond ze alleen maar leuk.

VO-Anki: Het enge is, dat ik niet wéét of ik mijn oude leven nog wel terugkrijg.

Quote moeder Hiske: Ja, ik heb wel eens even gedacht van: Oei… eh.. zeker op het moment dat ze een tijdlang terugviel, dat ik dacht: tsjeuzus komt dit nog wel goed? 

Veranderingen coronavirus
[NOS-journaal tune]

VO-Eva: Ondertussen dringt het coronavirus ook Nederland binnen.

[NOS: Nieuwe maatregelen, die veel verder gaan dan waar het kabinet eerst mee kwam.]

VO-Eva: En er komt een lockdown.

[NOS: En ook sportkantines, restaurants en cafés, zelfs met onmiddellijke ingang.
Bareigenaar: Laatste ronde!]

[Telefoon gaat over.
Eva: Hey.
Anki: Hey, Eva.
Eva: Hallo.
Anki: Hoe is ie?
Eva: Ja, wel goed hoor. Met jou? ]

VO-Anki: Voor mij is het eigenlijk wel fijn, dat ik nu niet zoveel feestjes en concerten hoef te missen.

[Eva: Eindelijk gerechtigheid.
Gelach.
Anki: Oh, oh..
Eva: Dat iedereen..
Anki: Nee, maar het is voor mij wel vreemd dat het mijn leven eigenlijk niet echt ontregeld.
Eva: Jij bent al een beetje in quarantaine.
Anki: Precies, ik kan me wel echt heel makkelijk hieraan aanpassen, ja.]

VO-Anki: Maar met al dat thuiswerken is het wel opeens een stuk drukker in huis.

VO-Eva: Na een paar weken, merkt Anki dat alle lockdowngezelligheid er toch wel inhakt. Ze heeft daarom de stoor-me-niet-slinger in het leven geroepen.

Nicole: Heel gezellig als je door de gang loopt, hangt om de deurklink, hangt een slinger.

VO-Eva: Je hoort Anki’s huisgenoot Nicole.

Nicole: Dat betekent eigenlijk kom niet binnen en dat idee is van Anki bedacht, zo van, kijk ik vind het dan eigenlijk al heel stom dat ik hoofdpijn heb en het niet zo gezellig is, maar dan hang ik wel iets gezelligs aan de deur, maar dat betekent gewoon iets ongezelligs, want ik wil gewoon niet gestoord worden. En Anki heeft ‘m toen wel breder ingezet, dat als ze ‘m om haar nek heeft in de keuken dat je gewoon even niet tegen haar moet praten.

VO-Eva: Die hele lockdown blijft Anki in kleine blokjes werken aan haar scriptie. En dan, merkt ze eindelijk iets van verschil.

[Anki: Ik zit er helemaal lekker in. Ik kan ineens – of nou ja ineens, na maanden oefenen – gaat transcriberen veel beter! En dat ik ook makkelijker stukjes even kan overslaan en weer kan scrollen in het document, dus dat mijn hoofd weer wat flexibeler is.]

VO-Eva: Ze kan nu drie kwartier aan haar scriptie. En als ze een goeie pauze neemt, kan ze daarna nog een half uur.

[Luciano: Oh, okee, dat is wel mooi. Je maakt nog steeds stapjes merk ik.
Anki: Klopt, klopt.
Luciano: En dat is bemoedigend.
Anki: Zeker.]

VO-Anki: Dat betekent [game-geluidje] een volgend level in de prikkelhiërarchie! Stap 6: Eten met vrienden mét achtergrondmuziek aan.

[Geluiden etentje met muziek.
Wekker gaat af. Muziek gaat uit.
A: Is mijn wekker voor de muziek. Ahh…. Man, man, man.]

VO-Anki: Te beginnen met 15 minuten.

Trip Berlijn
[Geluid van treinreis]  

VO-Eva: En dan gooit Anki even álle voorzichtigheid overboord. Het is zomer 2020, de corona-maatregelen zijn net iets versoepeld en Anki zit in de trein naar Berlijn.

VO-Anki: Lara, een vriendin die ik ken van mijn studie psychologie, woont daar. Sinds mijn hersenschudding heb ik haar niet kunnen opzoeken. Als de anderen van ons vriendengroepje gingen, bleef ik thuis. Nu, na ruim 3,5 jaar, ga ik het erop wagen.

VO-Eva: In de prikkelhiërarchie is ze nog lang niet zo ver, maar ze denkt aan wat Luciano heeft gezegd:

[Luciano: Er moet ook ruimte zijn voor eens uit de ban te springen of eens iets te improviseren, want anders wordt je hele leven voorspelbaar en gepland. En dat is ook niet leuk.]

[Geluiden van enthousiasme en van de treinreis.]

VO-Eva: Ze ontmoeten elkaar op het station.

[Geluiden van aankomst Berlijn en begroeting Lara. Gelach en omhelzingen.]

Op terras
[Geluiden terras. Anki: Darf ich eine wodka rabarbersaft?]

VO-Eva: En de volgende dag trekken ze met z’n zessen de stad in

VO-Anki: Het is warm buiten en het terras is vol. Mijn oordopjes kunnen alle opgewonden stemmen slechts een beetje dempen. Ik stel voor om toch maar even een plan te maken.

[Geluiden overleg
Anki: Gaan we ergens eten?
Vr: Wat we willen, we kunnen ook koken.]

VO-Eva: Voor haar hersenschudding was ze nooit zo van het plannen, maar nu is het nodig.

[Geluiden overleg:
Anki: Ik moet in ieder geval daarvoor even in een bed liggen.
Vr: Wil je in mijn bedje?
Anki: Ja, als we in deze buurt blijven, dan misschien jullie appartement, in jullie bed, als dat mag?
Vr: Tuurlijk.
Anki: Oh, wacht het drinken komt.]

[Soundscape van geluiden van Berlijn]
VO: Als we vanaf het terras naar huis lopen, valt Berlijn over me heen. Winkeltjes vechten om mijn aandacht: tweedehands truitjes… een boekenwinkel… vrouw met hond… hoofd naar beneden. Mijn hersenen kunnen alle visuele prikkels niet meer verwerken. Ik merk dat ik het verkeer niet meer goed kan inschatten. En grijp de arm van Angelica.

[Anki: Ik haak even in hoor, dan kijk ik gewoon even naar de grond.
Vr: Is goed. Je mag ook je ogen dicht doen.
Anki: Wacht, ik doe ook even mijn zonnebril erbij op.
Vr: Ja, joh. In cognito. (lacht)]

VO-Anki: We lachen er maar om.

[Anki: Moeten we nog ver denk je?
Vr: Ik weet niet helemaal waar we zijn, maar ik denk het niet. Okee we moeten een beetje doorlopen.
Anki: Okee, ik volg je.]

[Geluiden binnenkomst in appartement.]

VO-Eva: Eenmaal in het appartement gaat Anki meteen naar bed.

[Anki: aiaiai..
Vr: Ja, lieverd.
Anki: Yes, thanks. Denk dat ik over een uurtje dus wel weer… er ben.
Vr: Truste moppie.
Anki: Oh jongens…]

[Geluiden Berlijn]

VO-Eva: Na die iets te heftige eerste dag, doet Anki het rustiger aan. Ze gaat eerder weg uit het museum om buiten op een bankje wat voor zich uit te staren, zet tussendoor haar geluidsdempende koptelefoon op en drinkt verder geen alcohol meer.

VO-Anki: Het lijkt best goed te gaan. Ik loop weliswaar op mijn tenen, maar ik ben erbij.

VO-Eva: Tot de nacht voor vertrek…

[Anki: Het is zondagnacht, 3 uur, en ik ben wakker geworden van de hoofdpijn. En van het gevoel dat ik moet kotsen.
[Geluid paracetamol.]
Anki: Okee, ik heb toch maar even paracetamol.. auw auw.. paracetamol nemen.. Zucht…]

[Geluiden trein]

[Vriendin: Denk je dan dat je dan over je eigen grenzen heen bent gegaan?
Anki: Ja, sowieso. Beetje overleven in plaats van ervan genieten.
Vriendin: Wist je dat dit kon gebeuren dan? Het risico was ervan?
Anki: Ja.. Ben wel heel blij dat ik er weer ben. En dat ik Lara weer wat langer heb gezien.
Vriendin: Dus het is het wel waard?
Anki: Ja, maar ik ben wel kapot.]

VO-Eva: Maar eenmaal thuis is de pijn zo erg, dat ze ervan moet overgeven. Dagen achter elkaar ligt ze met de gordijnen dicht in bed.

[Anki voicebericht: ‘Wil iemand even iets voor me bestellen?’ want het lukt even niet met opzoeken enzo.]

VO-Eva: En moet ze haar huisgenoten om hulp vragen.

[Anki voicebericht: Dan wil ik wel iets met noodles en kip. En niet pittig, maar dat weten jullie.]

[Instart muziek]

VO-Anki: Als ik na twee weken nog steeds heel snel erge hoofdpijn heb en me nauwelijks kan concentreren, vraag ik me af of ik dit soort tripjes uit mijn hoofd moet zetten. 

Nieuwe pogingen revalidatie
VO-Eva: Het is nu al bijna vier jaar na de klap en Anki’s geduld begint op te raken. Als ze eindelijk hersteld is van Berlijn gaat ze voor de zoveelste keer op zoek naar mogelijke behandelingen.

VO-Anki: Via via hoor ik van een goeie chiropractor. Zij heeft een eigen werkwijze waarmee ze mijn nek, duizeligheid en problemen met het verwerken van visuele prikkels tegelijkertijd aanpakt.

VO-Eva: Dat betekent nieuwe oefeningen die Anki dagelijks moet doen.

P: En dan ging ze bedenken hoe ga ik ervoor zorgen dat ik dit vaak genoeg doe.

VO-Eva: Met haar huisgenoot P. bedenkt ze de spelregels. Als ze de oefening een week heeft gedaan, mag ze koffie halen bij haar favoriete koffiezaakje.

P: P, help me, wat zou ik moeten introduceren, als een soort van ultieme straf, als ik het niet doe op een dag. Dus toen bedacht ik dat ze dan geld moest overmaken naar Forum voor Democratie. Dat vond ze een hele goeie en toen werd het toch een soort spelelement, waar ze dan een invulformulier voor had gemaakt en dan idd met stickertjes ging aangeven hoe vaak ze die oefeningen had gedaan op een dag. Ja…

VO-Eva: En Anki probeert stapje voor stapje meer te sporten. Op advies van Luciano.

[Luciano: Kijk je hersenen, die hebben gewoon veel bloed nodig. Want in bloed zit suiker en zuurstof. Ja, en hoe kun je beter je hersenen van bloed voorzien, door te sporten. Door je hart gewoon veel harder te laten pompen.]

VO-Anki: Na een tijdje durf ik ook weer voorzichtig mee te trainen met voetbal. Mét een rugbyhelmpje op.

Nicole: Maar dat merk ik bijvoorbeeld bij voetbal..

VO-Eva: Haar huis- én teamgenoot Nicole weet dat ze dan de rest van de dag heel rustig aan moet doen.

Nicole: het is wel makkelijk om te denken, oh het gaat echt weer goed met haar he? Ze was er ook bij, ze heeft ook dit, maar dan denk ik ja, eh.. dat je denkt, ja klopt, maar daar heeft ze heel veel voor ingeleverd, om hier nu bij te zijn.

[instart Eminem]

VO-Eva: En dus, ondanks haar enthousiasme en discipline, trekt ook Anki het af en toe echt niet meer. Want het blijft zo, dat ze niet kan werken. Dat ze op haar eigen 30e picknickverjaardag eerder dan haar vrienden naar huis gaat. Dat dit niet het leven is, dat ze zich had voorgesteld.

Frustratie + Eminem
[Muziekfragment Eminem – Loose Yourself]

Nicole:
Nou, als Anki echt echt boos is, dan draait ze Eminem. En die zet ze dan loeihard, dus dan weet ik ook dat ze boos is, ik weet dat het op dat moment niet zoveel zin heeft om naar haar toe te gaan, omdat.. die boosheid moet er gewoon uit. Ehm.. Maar ik hoor het wel.

Compensatiestrategie
VO-Eva: Om zich toch nog een beetje nuttig te voelen, besluit Anki voetbaltraining te geven. Het lastige is alleen dat Anki’s hoofd niet kan multitasken of improviseren.

[Luciano: Je moet compensatiestrategieën gaan gebruiken.]

VO-Eva: Luciano raadt haar daarom aan om een taak op te hakken in kleine stukjes en alles wat vooraf kan, al vooraf te doen. Hij noemt dat Time Pressure Management.

[A: Want bijvoorbeeld.. met koken ofzo dan doe ik dat inderdaad. Dan snijd ik de dingen van tevoren en dan pas zet ik het vuur aan.
L: Precies.
A: Dat deed ik vroeger anders.
L: En ja, als je dat toepast, zul je zien dat in heel veel tijdsdruktaken, dat je prima uitkomt eigenlijk, dat je je doel behaalt.]

[Audiofragment oefenen training:
Anki: Okee vandaag gaan we trainen voornamelijk om 1, 2 keer aanraken.]

VO-Eva: En dus schrijft ze voor het geven van de training van tevoren alle oefeningen uit en studeert haar tekst al in.

[Anki: Ehm.. wat we doen.. het is nog steeds.. ehm.. ja het spel speelt zich eigenlijk af binnen die twee lijnen…]

[Luciano: Maar in het begin zal het altijd zo zijn, Anki, met nieuwe taak, met je altijd heel veel cognitieve controle uitoefenen (ja). Maar die wordt kleiner naarmate je vaardiger wordt in een bepaalde taak.
A: Dus dat is ook een kwestie van trainen. Trainen om te trainen.
L: Trainen, inderdaad. Trainen, trainen, trainen.]

Verandering vriendschap/leven
[instart muziek]

Nora: Vroeger gingen we wel veel naar feestjes en dat hebben we de afgelopen jaren niet gedaan.

VO-Eva: Dit is Anki’s nichtje Nora.

Nora: Ik vind het heel leuk om lekker samen te dansen en dat doen we dan wel eens hier in de woonkamer met z’n tweetjes, nou ja, dan doen we dat maar gewoon. Gaan we gewoon even dansen Noor, zegt ze, kom we gaan effe. Maar dat is ook iets wat zij heel makkelijk in gang zet.

[Instart muziek]

VO-Eva: Het is opvallend. Alle mensen om Anki heen die ik heb gesproken, zeggen hetzelfde. Anki’s leven is onvergelijkbaar. Maar Anki zelf, die is er nog volledig. En die heeft nog steeds 101 ideeën.
Zoals die keer dat ze met haar nicht ging wadlopen en ze van de gids hoorde dat je kokkels van het Wad kunt eten.

Nora: En op een gegeven moment was ik Anki kwijt en toen zag ik haar zo soort stuiterend over het wad, allemaal kokkels aan het pakken. “oh, ik vind het zó leuk, zo leuk”. Ging ze helemaal los en toen had ze twee van die zakken met kokkels. En toen gingen we ’s avonds pasta maken met kokkels, want ja, dat wilde ze ook gelijk doen.

VO-Eva: En zelfs met alle beperkingen, saai is het niet geworden met Anki.

Nicole: Anki en ik hebben een avonturenclub opgezet met zijn tweetjes. We zijn de enigen die in de club zitten, we hebben zowaar een logo.  

P: Moest ik ineens in een piratenoutfit gaan schatgraven in het Oosterpark, waar dan de eerste aanwijzing lag begraven voor mijn cadeau.

[Anki: Okee, handdoekje om, let’s go.]

VO-Eva: Als het net gesneeuwd heeft, besluit ze met haar vrienden naakt door de sneeuw te gaan rollen.

[Gegil Nicole. Deur open.
A: Oh, oh my god.
Gegiechel en gegil.]
 
VO-Eva: En toen de kerstkaarten niet op tijd klaar waren, gingen ze zelf maar langs de deuren.

Nicole: En toen hadden we bordjes gemaakt. Eén had ‘fijne kerst’ en de ander ‘gelukkig nieuwjaar’ vast. En toen hadden we ook confetti mee, dat als mensen niet open zouden doen, dan deden we confetti door de deur en als ze wel opendeden dan gingen we een liedje zingen. Pret voor tien. We hebben zoveel gelachen namelijk.
 
P: We hebben elkaar wel veel beter leren kennen doordat zij haar leven moest stoppen en ze zoveel thuis was. Het heeft onze vriendschap wel op een totaal onvergelijkbaar niveau gebracht, van wat het in ieder geval toendertijd was en het waarschijnlijk nu was geweest.

VO-Eva: En als Anki na een avondje met vrienden kapot, maar gelukkig in haar bed ligt, maakt ze de balans op.

[Audiodagboek Anki: En ja er zullen nog momenten zijn dat ik de wereld kapot scheld, lakens kapotscheur, Eminem op zet. Maar, al blijft het dit, het gaat me wel meer moeite kosten, maar ik ga wel gelukkig zijn met vlagen… en blijven.]

Scriptie af
[Muziek]

VO-Eva: Met die kleine blokjes die ze aan haar scriptie kan werken, lijkt er geen einde aan te komen. Maar dan, na 1,5 jaar van hele kleine stapjes…

[Anki videobericht: Hey Chris…]

VO-Eva: Anki stuurt een video naar een vriend van haar studie.

[Anki: …moet je zien wat ik doe. Dudududududu, eindversie ga ik inleveren. Oohoohooh, ik ben helemaal een beetje aan het trillen joh. 3,2,1.. [klik] aaah.. woooohoooo.]

Hiske: Nou, dat was echt een ongelofelijk moment! Ik weet het nog heel goed [lacht].

VO-Eva: Anki’s ouders zijn aan het wandelen als ze een berichtje krijgen van Anki.

Hiske: Dat ik zei, van he Wil, lees dit bericht eens, ik moest echt snikken. Begin ik weer [vecht tegen tranen].
Omdat wij weten dat het haar gewoon.. zoveel.. zoveel inspanning heeft gekost. Het was een hele lange weg.
En het gaat mij niet om die studie ofzo hoor.. Maar het was meer voor mij gewoon het bewijs van.. er zit herstel in. Dat is het, dat is het enige wat we haar wensten. Gewoon herstel.

VO-Eva: Maar toch nog even voor de record, het was wel mooi een 7,5.

Overleg met Luciano over weer wedstrijd spelen
[Telefoon gaat over]
[L: Luciano.
A: Hey volgens mij heb ik je nog niet gesproken sinds Italië wereldkampioen is, eh, Europees kampioen.
L: Ja, dat klopt inderdaad [lacht].
A: Gefeliciteerd nog.]

VO-Eva: Zomer 2021, 4,5 jaar na de klap. Anki’s herstel lijkt mede dankzij de chiropractor een kleine stroomversnelling te maken. Dus springt Anki een paar stappen verder: zelf weer een voetbalwedstrijd spelen. Het veld op, [Hiske: o, nee] daar waar het mis ging.

Hiske: alstjeblieft, ga dat niet doen, want.. ik dacht van straks gebeurt er weer wat en ze is nou al zo ver...

VO-Anki: En toch blijft het veld trekken. Ik kan mediteren wat ik wil, maar ik voel me nooit zo lekker als na een potje voetbal.
 
VO-Eva: En Luciano denkt dat ze er wel klaar voor is.

[Luciano: Kijk dat je zeg maar slachtoffer wordt van een harde tackle, dat kan altijd. Dat hoort gewoon bij het spelletje. Maar ik denk dat je nu iets beter gewapend bent. Alleen ik zou het wel heel geleidelijk oppakken. Dus ik zou beginnen…]

VO-Eva: Anki voelt ‘m al aankomen..
[Anki: Een kwartiertje per helft ofzo?  Luciano: Ja precies.]

VO-Eva: En voorlopig nog niet koppen.

Rentree voetbalwedstrijd
[Geluiden kleedkamer, daarna geluiden voetbalveld buiten]

[instart muziek]

[Anki tegen team: Oja, en ik ga ook mijn rentree maken.
Applaus.]

[wedstrijdgeluiden]
[Teamgenoot: Heeey! Ben je er klaar voor?
Anki: Eh.. ja. Nee. [lacht]]

VO-Eva: …tijd om warm te lopen… Maar dan ziet Anki iets op het veld gebeuren…

[Anki: Ze heeft een bal tegen haar hoofd gekregen. Zo van hier, toef tegen haar neus.
Eva: Oh, bloedneus?
Anki: Ja, denk het. Dat is dus mijn angst.]

VO-Anki: Maar ik wil niet afgaan op mijn angst…

[Coach: Scheids, wissel! Nou Ank. Moet je effe..
Anki: Rechtsvoor?
Coach: Half.]

VO-Eva: Ze zet haar helmpje op en rent het veld op.

[Teamgenoot: Succes!]

[wedstrijdgeluiden]

[Teamgenoot: Kom op Anki!]

VO-Eva: En dan na twee minuten…

[Spanning op het veld, gejoel vanaf de kant]

VO-Eva: Anki rent naar voren, ze ziet het gat bij het doel waar haar teamgenoot Jules staat. Een strakke pass. Jules tikt ‘m naar Lotte.. en dan…

[Teamgenoten: Jaaaaa!]

VO-Eva: En na precies 15 minuten…

[Coach: Scheids, wissel! Anki! Anki. Anki haar tijd zit er weer op.
Eva: Zou je haar anders ook hebben gewisseld?
Coach: Nee [lacht].
Geklap voor Anki.
Anki komt veld af.]

[Teamgenoot: Ank, je debuut!
Anki: Mijn debuut.
Teamgenoot: Lekker, meid, goed gedaan!
Anki: Yiehaa.
Teamgenoot: Trots op jou.
Coach: Is dat ding niet bloedheet, die helm?
Anki: Ja, is bloedheet. Maar ja..! Pfoe, even bijkomen.]

VO-Eva: En aan haar moeder stuurt Anki een mail. Mam, ik heb er echt goed over nagedacht en ik wil niet dat je je zorgen maakt.

Hiske: Dus toen heb ik gewoon mezelf eens hard toegesproken, van ja, je kan ze wel in een doosjes stoppen, maar het helpt niet. Het leven is niet planbaar, niet beheersbaar. Loslaten die handel.

Uitro: Blik in de toekomst
[Audiodagboek Anki: Het is zaterdag 9 oktober 2021 en ik ga zo meteen voor het eerst in 5 jaar naar de club.]

VO-Eva: Nog een paar weken en dan is de klap 5 geleden. De wereld kruipt eindelijk weer voorzichtig uit de lockdown en dit keer geld dat ook voor Anki.

[Audiodagboek Anki: Ben even energie sparen, zodat ik zo kan gaan. Heeeel veel zin in.]

VO-Anki: Dansen in een club, de top van de prikkelhiërarchie. Ik had het bijna niet meer durven dromen.

Ik weet nu dat het halen van de prikkelhiërarchie niet betekent dat ik alles weer kan, maar wel dat heel veel kan lukken mits ik aanpassingen doe.

Bovendien.. ik hóef het niet alleen te doen. Ik durf zelfs weer te daten!

Uiteindelijk is het hele leven een prikkelhiërarchie. Met een spannende nieuwe stap:

[Telefoon gaat over.]
[Anki: Hallo met Anki.
Marte: Hai Anki, je spreekt met Marte Kreijmans van studentenpsychologen.
Anki: Hallo.
Marte: Nou, ik zal meteen maar eventjes het goede nieuws vertellen, dat wij jou graag een stageplek zouden willen aanbieden vanaf februari.
Anki: Oh, wauw! Ik had het niet meer verwacht. Wat ontzettend leuk om te horen.]

VO-Eva: En de stage wordt op Anki afgestemd: 4 uur per dag, met een pauze tussendoor.

VO-Anki: Er is nog 1 iemand in het speciaal die ik het goeie nieuws wil vertellen:

[Luciano: Oh geweldig! Dat is echt heel mooi!
Anki: Jaa.
Luciano: Nou gefeliciteerd.
Anki: Ja, dankjewel, dankjewel.
Luciano: En daar moeten we goed over nadenken, hoe we dat gaan aanpakken.
Anki: Ja, heel graag.
Luciano: Maar goed dat hebben we met die scriptie ook gedaan en dat is ook gelukt en die stage gaat ook nog wel lukken.
Anki: Jaa, precies paar aanpassingen doen en dan lukt het toch en daar gaat het uiteindelijk om.
Luciano: Ja, ga gewoon door, we komen er wel.
Anki: Ja, afgesproken [lacht].]