Wat is het dat professionele wielrenners drijft? Waarom gaan ze door terwijl pijn, blessures en de dood op de loer liggen? En wat doet een ploegleider om jonge talenten voor te bereiden op de harde wereld van de topsport? Joost Wilgenhof verdiepte zich, naar aanleiding van de start van de Tour de France het weekend van 1 en 2 juli 2006, in de wereld van de "Gele Trui". Hij volgde twee eerstejaars profs van de Skil Shimano ploeg tijdens de Amstel Gold Race en andere klassiekers tijdens het voorjaarsseizoen.

Piet Rooijakkers (25) had te kampen met blessures, maar stapte steeds weer op de fiets. Iets te gretig wellicht. Maarten Tjallingii (28) reed vaak goed, nam op tijd rust en won de Ronde van België.
"Je gaat fietsen, de zijwieltjes gaan eraf en je wilt harder. Als je dat al in je hebt, is het gevolg wielrenner worden. Want waarom wil je harder? Jezelf uitdagen, kijken hoever je kan gaan, tonen dat je beter bent dan de ander?, zegt Rudie Kemna. Hij kan het weten want hij was zelf wielerprof en tegenwoordig ploegleider van de profploeg Skil Shimano.

Het seizoen is nog maar net begonnen wanneer één van zijn renners overlijdt aan een hartstilstand. Arno Wallaard, een jongen van 26. Een oorzaak wordt niet gevonden, maar Wallaard is niet de eerste wielrenner die plotseling overlijdt. Profrenners weten dat ze op de grens leven. Ze zoeken de pijngrens heel bewust op en degene die de meeste pijn kan verdragen wordt de winnaar.

Regie: Joost Wilgenhof, NPS, 2006