Voor zijn afstuderen aan de Filmacademie maakte Tim Jung de documentaire ‘The Underdogs’. In de film volgt hij het Nederlands waterpoloteam dat zich probeert te kwalificeren voor de Olympische Spelen. Centraal staan drie spelers uit het team: de vedette, het jonge talent en de geblesseerde.

Hoe heb je de drie jongens gekozen die het verhaal leiden?
Ik wilde eerst zoveel mogelijk kennismaken met iedereen in het team, ik ben gaan kijken wie ik interessant vond. Dus ik heb gesprekken met de jongens gevoerd. Voor mij als maker gaat deze film over het vraagstuk: wanneer ben je succesvol? En de relativiteit van succes. Zo staat Eelco (de geblesseerde) voor de vraag: is de pijn het allemaal wel waard voor een kans op succes? De drie hoofdpersonen stellen ons allemaal een ander dilemma. Tegelijkertijd hebben ze wel allemaal hetzelfde doel.

Want ze willen wel allemaal winnen?
Het gaat tegenwoordig in de maatschappij heel erg over ‘zichtbaar succes’. We noemen de terugvluchten van de Olympische Spelen bijvoorbeeld ‘loservluchten’ wanneer er geen medailles zijn gehaald. Dat een team of persoon zich überhaupt heeft weten te kwalificeren telt dan helemaal niet mee. In mijn ogen zijn de waterpoloërs wel degelijk succesvol. Ik wil in de documentaire laten zien hoeveel ze opgeven voor hun passie en hoeveel ze daarvoor laten. Bij Eelco zie je bijvoorbeeld dat hij heel veel pijn heeft. Hoe ver gaat hij daarin?

Het interview gaat door onder de afbeeldingen

Waarom vind je het belangrijk dat dit verhaal verteld wordt?
Ik zou het mooi vinden als mensen aan het einde denken: ‘Ik had nog nooit van deze waterpolomannen gehoord, maar zijn het schlemielen of helden?’ Ik wil met deze film mensen laten nadenken over wat succesvol zijn inhoudt. Succes hoeft niet altijd zichtbaar te zijn, maar het kan wel een hele opoffering inhouden. Robin was bijvoorbeeld een hele bepalende speler, maar heeft zich in een nieuwe rol veel dienstbaarder opgesteld voor het team. Hij kan dan misschien niet meer de topscoorder zijn, maar hij kan zich opofferen voor het team en daarmee op een minder zichtbare manier succesvol zijn.

Sporters willen natuurlijk geen risico’s nemen als het gaat om corona, hoe ben je daarmee omgegaan?
De coach vond het eerst helemaal geen goed idee dat we bij de trainingen en wedstrijden zouden zijn. Hij zag voor zich dat we ergens op een bankje zouden zitten in de achtergrond. Dat wilde ik niet. Ik wilde echt op de huid van de jongens zitten. We hebben dat uiteindelijk opgelost door ons elke dag te laten testen, zodat wij geen risico vormden voor het team. Maar drie weken voor het toernooi wilden ze niet meer dat wij kwamen filmen tijdens de trainingen, omdat de kans te groot was op coronabesmettingen. We mochten nog wel op het kwalificatietoernooi filmen, waar het team in de zogenaamde ‘coronabubbel’ ging en zich compleet zou afsluiten van de buitenwereld. Eerst baalden we dat we die drie weken niet konden filmen, maar uiteindelijk pakte het goed uit dat we met de spelers mee konden in de bubbel.

Hoe was het om zo dichtbij de spelers te zijn tijdens het kwalificatietoernooi?
Onze hotelkamers zaten tegenover elkaar, dus als er iets gaande was konden we snel ter plaatse zijn, dat was voor ons wel heel fijn. Bij eerdere projecten heb ik ook dicht op de hoofdpersonages gezeten, maar nog nooit zo dichtbij als op het kwalificatietoernooi.