Allereerst moet hij de kinderen naar school zien te krijgen. In de eerste dagen gaat hij de huizen af om te zien of zich daar nog leerlingen schuilhouden. Heeft hij de kinderen eenmaal op school, dan is daar het taalprobleem. De meeste kinderen spreken geen Turks en Emre spreekt geen Koerdisch. Tijdens een ouderbijeenkomst probeert hij de ouders ervan te overtuigen dat het belangrijk is dat zij hun kinderen helpen met het Turks. Zijn pleidooi moet voor de aanwezige moeders vertaald worden, want ook zij spreken alleen Koerdisch. Als ze begrijpen wat de bedoeling is, halen ze laconiek hun schouders op. "Wij hebben al jaren met ze te stellen, nu ben jij aan de beurt”, zeggen ze lachend. Een vader is cynisch: “In die paar jaar op school leren ze amper Turks."

De documentairemakers Orhan Esikoy en Özgur Dogan volgen Emre gedurende zijn eerste jaar in het dorp. Met gevoel voor humor brengen ze in beeld, hoe de docent en zijn leerlingen langzaam maar zeker naar elkaar toe groeien. En al verstaan ze elkaar na een jaar nog steeds niet zo goed, de basis voor een vertrouwensrelatie waarin de kinderen zich verder kunnen ontwikkelen is gelegd.