In het kielzog van de vastgetekende Brandon, zochten ook Dexters ouders begin 2011 de publiciteit. Om de noodklok te luiden dat het bij Brandon en Dexter niet om incidenten gaat, maar om een groep uiterst kwetsbare kinderen, waarvoor geen goede aanpak en geen goede plekken zijn in het Nederlandse zorgsysteem.

Dexter is autistisch, zwaar verstandelijk beperkt, en vertoont zeer moeilijk verstaanbaar gedrag, waaronder dat hij zichzelf op zijn hoofd stompt. In de groepsgerichte opvang die ons zorgsysteem biedt, raakte Dexter voortdurend overprikkeld, waardoor hij steeds ongelukkiger en onhandelbaarder werd. Uiteindelijk besluiten zijn ouders hun goed lopende bedrijven op te geven, om zelf voor hem te gaan zorgen. Onder de hoede van zijn ouders wordt Dexter weer mens, maar zij weten dat ze dit zelf niet nog jaren vol gaan houden. De zorg voor Dexter is uitputtend, hij wordt steeds groter en sterker en er is voor hun zoon geen enkel toekomstperspectief waar ze zich aan vast kunnen houden. ‘We zijn aan het eind van ons latijn. Alleen de liefde voor Dex en onze dochter houdt ons op de been. En woede.’

Hun laatste reserves zetten ze in om voor Dexter en kinderen zoals hij, een nieuw thuis te maken, dat hen de juiste zorg en een toekomst biedt. Menswaardige één-op-één begeleiding, door de ouders en deskundige vaste begeleiders samen, in een omgeving die op de kinderen is toegesneden. Zodat platspuiten, vastbinden en isoleercellen niet nodig zijn. Ze vinden dat ze hiermee doen wat de politiek nalaat. 

Een goede plek voor Dex laat zien hoe slopend en complex de zorg voor kinderen als Dexter is en volgt zijn ouders in hun niet aflatende strijd voor goede zorg voor deze meest kwetsbare groep kinderen. Lukt het hun deze goede plek voor Dex voor elkaar te krijgen?

Regie: Nan Rosens
Producent: Rosens Media
Omroep: NCRV