2Doc

Goede buren

HUMAN

Als de Rotterdamse Bep de Bruin na 10 jaar dood in haar woning wordt gevonden, is de stad in shock. Hoe was het mogelijk dat niemand haar had gemist?

Daarop besluit de gemeente maatregelen te nemen en start een campagne tegen eenzaamheid. De invoelende Ada (59) en haar nuchtere overbuurvrouw Wilma (70) twijfelen geen moment en worden vrijwilligers.

Samen leggen ze huisbezoeken af, op zoek naar eenzame, hulpbehoevende ouderen. Ze ontmoeten onder anderen de alleenwonende Jan (81), die al zeven jaar lang nauwelijks zijn huis uit is geweest. In zijn gevecht om onafhankelijk te blijven, wordt hij steeds eenzamer. Op de vraag of hij niet liever naar een aanleunhuisje gaat is hij heel beslist. 'Never. Ik gaat hier lekker dood in.'

Of de sterke, eigenzinnige Til (85). Zij weigert elk ondersteuning en houdt haar problemen liever bij zichzelf. De enige aan wie ze haar diepste gevoelens toevertrouwt is haar hondje Sandy. 'Als ik dood ga dan ben ik benieuwd wie er aan mijn kist komt. Niemand. Nee, want m'n dochter zie ik niet, m'n zoon komt niet, m'n familie komt niet.'

Ada en Wilma zijn geraakt door deze verhalen en willen meer doen om de mensen die ze tegenkomen te helpen. Maar kun je iemand wel uit zijn eenzaamheid bevrijden? En waar ligt de grens tussen zorgen voor en bemoeien met?

In Goede buren  laat regisseur Stella van Voorst van Beest het weerbarstige dagelijkse (samen)leven zien in een mix van rauwe realiteit en humor.

Regie: Stella van Voorst van Beest.

DocTalks: in gesprek met regisseur Stella van Voorst

'Ze zijn allebei nog steeds hartstikke actief'

De film 'Goede buren' en z'n personages gaan je niet in de koude kleren zitten. Wilma met haar rokersstem, de warme Ada, mevrouw van der Klei en meneer Tol met hun hondjes laten ieder zo hun indruk achter. Maar hoe is het nu eigenlijk met hen? En wat is de invloed geweest van de film? 2Doc vraagt het aan regisseur Stella van Voorst van Beest.

Tekst: Anne van Blijderveen

Hoe is het nu met Wilma en Ada?
'In de film zag je natuurlijk dat Wilma een vlekje op haar long had, ze is nu schoon, maar heeft wel een operatie achter de rug waardoor haar conditie minder is. Bij Ada is niks veranderd en ze zijn allebei nog steeds hartstikke actief en leggen alweer nieuwe huisbezoeken af.'

En hoe gaat het met meneer Tol en mevrouw van der Klei?
'Met allebei gaat het goed, maar er is wel heel veel gebeurd in de tussentijd. Meneer Tol zit nu in een bejaardentehuis, zonder zijn hondje. Die mag niet bij hem wonen en is nu ondergebracht bij kennissen die af en toe met Skippie naar hem toekomen. Mevrouw van der Klei woont ook niet meer thuis, maar na de lancering van de film hebben familieleden die lange tijd uit beeld waren zich weer bij haar gemeld!'

En wat heeft de film teweeggebracht in Nederland?
'Het afgelopen jaar heeft de documentaire op allerlei plekken in het land gedraaid, daar ben ik vaak ook bij, en dan merk ik dat 'ie veel reacties oproept in de zaal. Mensen moeten hard lachen, maar zijn ook verontwaardigt en praten vaak door de film heen.

Het brengt niet alleen emoties in de zaal teweeg, we hebben ook een impact meting verbonden aan deze film en hoewel ik de uitslagen daar nog niet allemaal van heb, kan ik wel zeggen dat veel mensen na het zien van de film ook daadwerkelijk in actie komen.

Ongeveer 75 procent van de mensen die na het zien van de film zeggen dat ze iets aan eenzaamheid onder ouderen gaan doen, doen dat ook daadwerkelijk. En ik krijg het ook veel mails van onbekende mensen die zeggen dat ze nu eindelijk eens bij hun oudere overbuurvrouw hebben aangebeld voor een gesprekje.'

Wat kunnen mensen zelf zoal doen?
'Je kunt je voor ontzettend veel vrijwilligerswerk aanmelden, hiervan vind je een overzicht bij de Unie van Vrijwilligers. Maar ik wil hier wel bij zeggen: je moet er echt tijd voor hebben! Anders moet je na drie weken contact te hebben gehad met iemand weer gedag zeggen terwijl ze dan net aan je zijn gewend. Dus als je niet zoveel tijd hebt, zou ik zeggen: ga eens langs bij ouderen in de buurt of in je wijk. Hier hoef je niet op vaste tijden langs, maar het kan wel een verschil maken in iemands leven.'

Wat hoop je nog met de film te bereiken?
'Ik hoop dat 'ie nog meer door het land zal reizen en lokaal vertoond zal worden, in buurtcentra bijvoorbeeld. Daar bereik je de mensen die met deze problematiek te maken hebben en mensen die hier misschien iets aan zouden kunnen doen.'
 

'Goede buren' in de media