De zes hoofdpersonen van deze film waren nog jongens van 17 tot 22 jaar toen ze als Nederlandse militair naar Libanon, Bosnië of Afghanistan werden gestuurd. Eenmaal thuis in Nederland hebben zij jarenlang geprobeerd om alles te vergeten: het beeld van een kind dat doodbloedt, de geur van brandende kerosine, de paniek tijdens een mortieraanval. Maar overdag in hun woonkamers en ’s nachts in hun dromen woedt de oorlog door: “Ik herken mezelf niet meer”, vertelt Hans die begin jaren tachtig in Libanon diende, “Ik was een strijder. Nu ben ik een angsthaas geworden.” Na twee missies in Uruzgan voelt Nick (26 jaar) zich leeg… “Het liefst zat ik de hele dag in mijn boxershort op de bank.”

Documentairemaker en journalist Coen Verbraak volgt zes veteranen tijdens de intensieve behandeling van hun posttraumatisch stress-stoornis (PTSS). Na jaren van zwijgen, stoer doen of de rest van de wereld de schuld geven, zien we ze nu praten, tekenen, zweten en huilen, soms alleen, vaker met elkaar in de groep. Want of deze mannen 35 jaar geleden of 3 jaar geleden deelnamen aan een vredesmissie, hun symptomen zijn meestal dezelfde. Tijdens therapiesessies en in openhartige interviews met de maker vertellen ze hoe ze zich thuis opsloten voelden of stiekem verlangden naar de dood, tot ze geen uitweg meer zagen. “Ik had voor mezelf al een boom uitgezocht waar ik tegenaan zou rijden”, biecht Libanonganger John op. “Het is net een olievlek. Je vrienden, je familie, je kinderen… iedereen heeft er last van”, vertelt Ed.

Coen Verbraak heeft in alle vrijheid een film gemaakt die een bloedstollende inkijk biedt in de wereld van het gevecht dat pas na thuiskomst wordt gevoerd. Het gevecht dat de mannen leveren is loodzwaar. Maar nu ze hulp en zorg aanvaarden - van het schilderen van hun nachtmerries tot de liefde van een huisdier –is er weer hoop. NCRV 2Doc: GETEKEND gaat over zes mannen die zich omhoog knokken uit de loopgraven in hun hoofd.