De monsterzege van de zittende president Alexander Lukashenko is geen verrassing, maar wat enkele dagen na de verkiezingen gebeurt wel. Duizenden Wit-Russen gaan voor het eerst in hun leven de straat op om te demonstreren voor vrijheid…

De dag van de demonstratie, 19 december 2010, staat veel Wit-Russen in het geheugen gegrift. "Al die mensen die hun angst overwonnen en de straat opgingen, voor het eerst kregen we hoop op een betere toekomst", vertelt een van de acteurs. Maar de politie maakt met grof geweld een einde aan de vreedzame betoging. Honderden betogers, onder wie diverse leden van het Belarus Free Theater, worden opgepakt en zonder enige vorm van proces in de gevangenis gezet waar mishandeling en verkrachting aan de orde van de dag zijn. De overgebleven leden van de toneelgroep besluiten met pijn in hun hart naar het buitenland te vluchten om daar – eerst in New York, later in Edinburgh – met hun spel de aandacht te vestigen op de situatie van hun land. De camera volgt hen en registreert de repeties, het succes dat zij boeken, de prijzen die zij in de wacht slepen, maar ook hun persoonlijke leven, hun heimwee, hun innerlijke strijd. Een jaar na de verkiezingen leven sommige acteurs nog steeds in ballingschap, een deel van de groep is teruggekeerd naar Minsk om daar verder te gaan met het ondergrondse toneel. Via internet houden ze contact. Waar ze ook zijn, één ding hebben ze gemeen: ze geven de moed niet op. "We zijn als tandpasta die uit de tube is gekomen: die krijg je er niet meer in terug. Wij gaan door! Ook al duurt het misschien nog tien jaar, ooit zal ons land veranderen. Onze kinderen zullen opgroeien in vrijheid."

Regie: Madeleine Sackler