Van God en iedereen verlaten, klinkt uit de jungle van Calais een heldere mannenstem. Vol weemoed zingt hij: 'Ik ben hier, maar mijn ziel is aan de andere kant van de zee'. Niet treffender zou je de gemoedstoestand van de duizenden vluchtelingen in kamp Calais kunnen typeren. Ze zijn er wel, maar ook weer niet. De onheilspellende doorgangsplek waar men naartoe is gedreven, blijkt een uitzichtloze nachtmerrie.

Frans Bromet en zijn zoon bezochten een paar maanden lang het Franse stuk niemandsland en gingen op zoek naar menselijkheid in de vorm van muziek. Zij trokken door het kamp en registreerden - zonder commentaar of interview - de wirwar aan tenten, bouwsels en zwerfafval. Een niet aflatende stroom van mannen, vrouwen en kinderen op weg naar nergens, trok aan hun camera voorbij. Associaties oproepend van andere kampen waarin de menselijke identiteit tot nul is gereduceerd. Teruggebracht tot basale behoeften, zoals het wachten in de rij op voedsel en wat water uit een kraan.

In deze documentaire wordt de ziel van het kamp en zijn bewoners blootgelegd door muziek. Ritmische en opzwepende protestliederen klinken uit donkere mannenkelen, terwijl een kat-en-muisspel gaande is met de Franse Gendarmerie die rijen vrachtwagens voor de Kanaaltunnel bewaakt, onderwijl uitgedaagd door hen die de oversteek willen wagen. Het verlangen naar vroeger wordt bezongen in kleine kring rond een schamele tent. Een vrolijke jamsessie, ter afleiding, om het leven van alledag voor even te vergeten.

Deze documentaire is een verkenning van de muziek als uiting van heimwee en wanhoop in het bekende vluchtelingenkamp De Jungle in Calais.

Regie: Silvia Bromet en Frans Bromet