Veda is pas elf jaar als ze zeker weet dat ze niet meer wil leven. Ze lijdt van jongs af aan aan vele psychische aandoeningen die het leven voor haar ondragelijk maken. Op haar 17de meldt ze zich aan bij de Levenseindekliniek in de hoop dat zij haar kunnen helpen met haar ultieme wens: euthanasie. Door de vele diagnoses die Veda door de jaren kreeg, lijkt de vervulling van die ultieme wens, juist moeilijker te worden. Want in hoeverre kan iemand met zo veel psychische problemen over haar eigen leven beslissen? En is iemand van 17 jaar met psychisch lijden niet veel te jong om ‘uitbehandeld’ te zijn?

Als Veda 18 is stuurt ze documentairemaker Jessica Villerius een aangrijpende brief: ‘Ik wil graag iets nalaten, ik wil dat het minder een taboe wordt als een jong persoon met psychische problemen een doodswens heeft.’ Na veel overwegingen en uitgebreide gesprekken met Veda, haar familie en professionele betrokkenen besluit de programmamaker de problemen van de jonge vrouw vast te leggen. Jessica: ‘Dagelijks krijgen wij mooie, ontroerende, urgente verhalen van kijkers binnen. Deze brief, van een 18-jarige met een missie, straalde zo veel urgentie uit dat ik er wel iets mee móest. Het resulteerde in een lang traject met veel verdriet en wanhoop maar ik zou het morgen weer doen. De groep jonge mensen met een psychiatrische achtergrond en een doodswens verdient een stem.’

Regie: Jessica Villerius