Prijswinnend Nederlandse modeontwerper Bas Kosters staat bekend om zijn kleurrijke ontwerpen met veel gebruik van prints. Ook houdt Kosters van shockeren, zo ontwierp hij bijvoorbeeld de ‘penisbroek’, een legging met een print van penissen. De broek met de naam ‘Is that a cock or your legs’ was onderdeel van de collectie That puts  the ‘U’ in Ugly. Met zijn uitbundige stijl voerde hij opdrachten uit voor Bugaboo, Zeeman en Heineken. Ook werkte hij samen met Mattel, het bedrijf van de bekende Barbiepoppen. Volgens Kosters is Fong Leng de beste modeontwerper die Nederland ooit heeft gekend.

Wanneer leerde je het werk van Fong Leng kennen?

Gek genoeg pas na mijn studie. Ik zat ook wel op een vrije academie, daar werd haar werk helemaal niet behandeld. Ook is het best lastig om mee in aanraking te komen. Het is allemaal gecreëerd voor het digitale tijdperk, dus er is weinig online te zien. Je moet er specifiek interesse in hebben en het opzoeken in een boek of op een expositie. Daarom vind ik het ook goed dat er een documentaire is gemaakt zodat een groter publiek met haar werk kennis kan maken.

Wat vind je van haar werk?

Magistraal! Ik hou enorm van uitgesproken dingen met bonte, kleurige beeldtaal en figuratieve voorstelling. Dat is precies wat haar werk belichaamt. Het is out of the ordinary. Hoe fantasievol en uitgesproken haar werk is, dat doet wat met me.

Wat maakt haar werk uniek?

Uniek is een ingewikkeld begrip. Zij is bekend geworden in de tijd dat deze mode ook in de mode was. Er zijn in andere landen ontwerpers die soortgelijke mode maakten, kijk bijvoorbeeld naar Zandra Rhodes of Bill Gibb. Voor Nederlandse begrippen is ze uniek: Fong Leng past niet in het Dutch Design hokje, omdat haar werk zo ongeremd en uitbundig is. Ze wordt een legende genoemd en dat vindt ze zelf ook. Ze is niet bescheiden. Dat vind ik heerlijk. 

Heb je Fong Leng wel eens ontmoet?

Ik heb ooit een dubbelinterview gehouden met haar voor het Parool. Ik had een kledingstuk van haar aan en zij van mij. Sindsdien komen we elkaar wel eens tegen op straat, we wonen vlak bij elkaar. Ze is wel eens bij mijn modeshow geweest. Dat vond ik fantastisch. Ik vind het onwerkelijk om een van je idolen zelf te leren kennen.

Wat heb je van haar geleerd?

Hoewel ik me niet probeer te laten beïnvloeden door mijn helden, gebeurt dat vaak onbewust toch. Mijn werk heeft overeenkomsten, maar ook veel tegenstellingen met haar werk. Ik gebruik mijn voorstellingen misschien meer als communicatiemiddel, en niet zozeer als decoratie. Mijn gebruik van versieringen vind ik iets meer verhalend.

Heeft Fong Leng meer makers beïnvloed?

Ik denk dat haar speelse, uitbundige en feestelijke gevoel de laatste tijd in de mode is teruggekomen. Dat is hoognodig want de mode-industrie is vaak knetter-serieus. Hoe leuk is een model op de catwalk met een grote tentvormige blouse waar haar hoofd helemaal in opgaat, met drie gekleurde vuilniszakken aan haar been, waarvan je denkt: wat moet je ermee? Door die uitbundigheid wordt er een vrijheid gecreëerd, wat superleuk is om terug te zien.

In de film zien we archiefbeelden van haar wilde feesten in de jaren zeventig. Gaat het er nog zo aan toe?

Ik denk dat de uitbundigheid die je toen had nu niet meer bestaat. Natuurlijk zijn er feestjes met champagne en beroemde mensen, maar vaak komen die beroemdheden alleen maar als ze ervoor betaald krijgen. Het is echt een industrie. Toen was er nog een tijd dat er gebroken werd met allerlei conventies in de mode die daarvoor vrij serieus was.

Ik denk wel dat het beeld dat de mode-industrie vooral bestaat uit grote feesten met afterparties, champagne, cocaïne en topmodellen helemaal niet klopt. Mode is keihard werken. Fong Leng heeft altijd ontzettend hard gewerkt. Tuurlijk zijn er ook feestjes, maar mode is serious business.

Verlang je naar zo’n tijd als de jaren zeventig?

De mode-industrie staat nu voor uitdagingen die in die jaren nog niet speelden, zoals duurzaamheid. Ik merk dat veel mensen die werken in de mode-industrie steeds minder nieuwe kleren kopen. Ik koop zelf ook vrijwel geen nieuwe kleding meer. Deze week fietste ik door Amsterdam en zag ik midden op straat een paar toeristen met volle zakken Primark-kleding onnozel te wezen. Die mensen moeten ook weten waarom die kleding zo goedkoop is. Neem bijvoorbeeld de Corona-crisis, waarbij je iedere vijf minuten in de media leest wat je moet doen om geen corona te krijgen. Wat nou als er ook zoveel informatie getoond zou worden over hoe slecht veel fast-fashion is? Pas dan kan er iets veranderen. Ik denk dat mensen werkelijk geen flauw idee hebben dat hun jas eigenlijk het tiendubbele zou moeten kosten dan de prijs bij Primark. Ze weten niet hoeveel grondstoffen daarvoor nodig zijn. Er kan een revolutie komen, maar dan moet iedereen daarin worden meegenomen.