Kort na de Tweede Wereldoorlog wordt Indonesië onafhankelijk en houdt Nederlands-Indië op te bestaan. Voor de meeste Nederlanders zit er na verloop van tijd niets anders op dan voorgoed terug te keren naar hun vaderland. Ook voor de in Nederlands-Indië geboren Indo-Europeanen is een enkele reis naar Nederland vaak de enige optie.

Een aantal van de in Nederlands-Indië geboren Indo-Europeanen slijt tegenwoordig hun laatste levensjaren in het Indisch en Moluks verpleeghuis Rumah Kita te Wageningen. Hun dierbare, maar soms ook traumatische herinneringen aan hun geboorteland worden echter met de tijd hoe langer hoe vager. De medewerkers van dit verpleeghuis doen er daarom alles aan om de herinnering van de bewoners aan Nederlands-Indië zoveel mogelijk te stimuleren. Het eten, de kleuren, de planten in de tuin, de foto’s en schilderijen die overal in het verpleeghuis hangen; alles ademt Nederlands-Indië. In de praktijk blijkt echter vooral muziek, en dan met name authentieke Indische Krontjongmuziek, het vermogen te hebben om herinneringen op te roepen. Op magische wijze blijken aan de typische Krontjong-tonen lang vergeten beelden uit het verleden te kleven.

In Nederland bestaat nog slechts één muziekgroep die authentieke Krontjongmuziek speelt, dat is het ensemble Abadi. Hoe geweldig zou het zijn als de medewerkers van Rumah Kita erin zouden slagen om dit Krontjong-ensemble voor zijn bewoners te laten optreden?

Regie: Joost Schrickx
Omroep: MAX