Sunny weet een gesprek aan te gaan met een 15-jarig meisje, dat zelf ook wat weet te slaan uit het interview.
Documentaire waarin een krachtige analyse wordt gegeven van de huidige tijdsgeest waarbij de economie steeds verder ons lichaam binnendringt. Sunny Bergman laat zich, net als in haar vorige films, inspireren door haar persoonlijke leven. Op 34-jarige leeftijd is Sunny bang om binnenkort niet meer aantrekkelijk te zijn, terwijl ze tegelijkertijd boos is dat vrouwen voortdurend op hun uiterlijk beoordeeld worden. Deze innerlijke tegenstrijdigheid is de drijfveer voor een filmische zoektocht door een wereld waar vrouwen na hun 35ste niet langer houdbaar zijn. De cosmetische industrie vaart er wel bij en laat niet na Bergman en andere vrouwen te wijzen op hun tekortkomingen. Van kraaienpootjes tot schaamlippen, van hangborsten tot zadeltassen. Overal laat Bergman zich aan een kritische blik onderwerpen door plastische chirurgen, die graag het mes in haar zouden willen zetten. Ook gaat ze verhaal halen bij glossy's als de Cosmopolitan. Waarom schenken ze zoveel aandacht aan het uiterlijk, terwijl ze ook prediken dat vrouwen zelfstandig en vrijgevochten moeten zijn? Of is dat geen tegenstelling?