Beelden uit de eerste documentaire, geïntegreerd in de nieuwe film, bieden reliëf aan de verhalen van Toos, Wil en Romeo anno nu. De realiteit spiegelt zich aan de hoop en verwachtingen van toen. De scheidslijnen tussen heden en verleden, humor en tragiek, waan en werkelijkheid blijken ook nu flinterdun.

De verhuizing, 15 jaar later is van een opmerkelijke lichtheid die de dagelijkse pogingen van de patiënten om een volwaardig leven te leiden respecteert. De zelfredzaamheid van het ene en de diepe tragiek van het andere personage maken duidelijk, hoe je als mens enerzijds bent overgeleverd aan je lot, terwijl je anderzijds soms weer grip op een stukje van je leven kunt krijgen. Kleine dialogen onthullen welke afwegingen de patiënten daarbij maken en hoe ze elkaar tot steun zijn.

Het vervolg op De verhuizing is geen evaluatie van de modernisering van de verblijfspsychiatrie die begin jaren negentig werd ingezet. Jan Louter maakte opnieuw een intieme schets van de kwetsbaarheid van de geesteszieke mens.