Hannelore brengt bloemen rond in het ziekenhuis, zoals ze vroeger in Westerbork pakketjes rondbracht. “I was lucky, nobody ever bothered me. Even the Germans.” In doorgangskamp Westerbork was ze een ster. Een van de Westerbork Girls: de chorusline van de kamprevue. Het zingen en dansen leek haar te behoeden voor transport naar Auschwitz.

In de kelder van haar huis in Queens, New York, zoekt Hannelore naar één speciale foto. Waarop ze, stapelverliefd in oorlogstijd, is vastgelegd met Rob de Vries: de joodse acteur en verzetsheld die haar in 1943 spectaculair bevrijdde uit kamp Westerbork. “My big love.”

Nog altijd vraagt ze zich af waarom ze, vanuit haar onderduikadres, weer terugkeerde. Terug naar het doorgangskamp. Met de oudere Hans Eisinger. De man die haar, in opdracht van de kampcommandant, had opgespoord. Ze had toch nog weg kunnen komen?

Elke vluchtpoging werd bestraft met onmiddellijk transport naar Auschwitz. Waarom mocht Hannelore toch in Westerbork blijven? De kampcommandant had haar portret laten schilderen, (en er zelfs een buste van laten maken). “I think he liked me. Not as a woman, but as a girl.” Ze had iets luchtigs, dat betoverde.

Westerbork Girl is een film over liefde en oorlog. Over het nemen van beslissingen die voor altijd duren. Hannelore zingt, en wordt nog altijd intens bezongen door Louis de Wijze die ooggetuige was van haar ontsnapping én de revueliederen uit Westerbork onthield: ‘Ich hab es bei Nacht den Sternen erzählt, Ich liebe Dich…’

Regisseur: Steffie van der Oord
Omroep: VPRO