Op 2 september 2008 wordt Wim Maljaars (47) dood in een isoleercel aangetroffen. “Gestikt in een boterham met pindakaas,” is de officiële verklaring van de inrichting. Korte tijd daarvoor heeft hij besloten te stoppen met het slikken van antidepressiva. Het is onduidelijk of zijn dood direct het gevolg is van deze beslissing. Het lijkt vooral het gevolg van een ongelukkige samenloop van omstandigheden en onverantwoord beleid in de inrichting. 

Kees Hin leert Wim Maljaars kennen als hij in 1998 Een taal met een vreemde maakt, een film over schizofrenie. Maljaars is een van de hoofdpersonen. Na de opnames van de film loopt Hin de excentrieke Go-speler nog geregeld tegen het lijf. De onvoorspelbaarheid van zijn gedrag fascineert hem. En het verwart hem. Bij zijn dood heeft Hin andere vragen dan de media. Wat was zijn leven waard? Wat betekent het om onder de voortdurende dreiging van wanen te leven? Is het binnen zo’n leven nog mogelijk om zelfstandige beslissingen te nemen? Wat bezielde Wim? Door allerlei mensen uit het leven van Wim over hem te laten vertellen hoopt Hin antwoorden te krijgen.

“Zijn grootste angst was in de psychiatrie te sterven,” zegt goede vriendin Bayla. Maljaars zelf: “Het enige dat je leert in een inrichting is dat het er niet toe doet of jij er bent.” Wim wilde beter worden, leven zonder de medicijnen die zijn emoties dempen en hem hinderen bij het snelle en creatieve denkwerk dat het spelen van Go vereist. Wims beste vriend Harald begrijpt en respecteert zijn keuze, want “wie wil er van die medicijnen slikken?” Maar gaandeweg wordt duidelijk dat Wims beslissing een fatale is. “Hij was blijven leven als hij medicijnen was blijven gebruiken,” zegt een hulpverlener. Een harde conclusie. Maar de vraag blijft ook hangen hoe het leven van Wim in zijn laatste jaren was, met de ernstige psychosen die hij had, “volstrekt alleen en hulpeloos,” zoals zijn psychiater het uitdrukt.

Regisseur: Kees Hin & Sandra van Beek