De aanpak van de priester, waarbij ruimte is voor zang, dans, meditatie en wandelingen door de bamboetuin, lijken helend te werken. Ondanks het taboe op zelfmoord in Japan vertellen zijn bezoekers openhartig over wat er in hun leven speelde waardoor ze zo heftig naar de dood verlangden. De schrijnende verhalen zijn dragelijk omdat we zien hoe ze hun leven weer grotendeels op de rit hebben, met dank aan de inspirerende en ruimdenkende Nemoto. Zo werkt Kana nu als zelfstandig masseur, nadat ze jarenlang een zelfdestructief leven leidde in de seksindustrie.

Elk verhaal schetst op pijnlijke en intrigerende wijze hoe een leven op de rand eruit kan zien. Samen vormen de portretten een ingetogen pleidooi voor een bredere kijk op de behandeling van suïcidaal gedrag. 

Regie: Heinrich Dahms