Gioia’s achtergrond maakte haar interessant voor Laura: vanwege haar ervaring kende zij een andere realiteit. Om deze realiteit te verbeelden, zocht Laura naar een vorm waarin een psychose dicht bij de kijker komt. Dans lijkt daarvoor de ultieme uitkomst: dans kan ervaringen en emoties uitdrukken die niet in woorden te vatten zijn. Zo kunnen Gioia’s gevoel voor fantasie en magie tot uiting komen. ‘Dans is namelijk niet concreet’, vertelt Laura. ‘Het gaat heel erg over wat je voelt. Iets dat fijn en mooi is en dat iedereen zou moeten kunnen doen, want wat is er nou onschuldiger dan dansen?’ In de film is dans een metafoor voor de verleiding om verder te gaan, jezelf verliezen. Toch moet Gioia zich bewust zijn van intense emoties, die kunnen immers ook doorslaan. Volgens de filmmaker is het een worsteling die universeel is: de balans vinden tussen de pieken en ons dagelijkse, normale leven. ‘Dan mag je misschien af en toe een pilletje slikken of alcohol drinken. Daarna moeten we wel weer onze rekeningen betalen en ons huis schoonhouden.’ Een belangrijke vraag hierbij is: hoeveel ruimte geef je het een en het ander? Dit geldt ook voor Gioia, ze beleeft in extremen waar we allemaal mee te maken hebben. Waarbij het lastige aan bipolair zijn is dat je soms de leuke delen van je persoonlijkheid moet afzwakken om dat regelmatige leven te kunnen leiden. Zo zegt ze in de film: ‘Het is essentieel voor mij om te dansen, ik word Gioia als ik dans.’ Dans is ook onderdeel van Gioia’s persoonlijkheid, ze refereert hiermee aan de vele theatervoorstellingen die ze heeft gedaan.

Tekst gaat verder onder de afbeelding.

In de documentaire bevindt Gioia zich veelal in haar huis: een veilige plek, waar ze haar eigen wereld heeft gemaakt. Je ziet het aan de schilderijen, de bloemen, haar oog voor detail maar ook aan de gekleurde muren. ‘Dat staat haaks op het beeld wat we hebben van psychiatrie in de media,’ vertelt Laura. De betegelde ruimte waarin de danseres zich bevindt staat recht tegenover haar warme, veilige thuis. ‘Ik heb heel erg gezocht naar een decor wat recht deed aan de oude Valeriuskliniek, maar wat tegelijkertijd kan veranderen met de mood.’ Dat de locatie rechtdoet aan de Valeriuskliniek blijkt: het herinnerde Gioia aan die tijd, waardoor het heftig was om daar te zijn. Een klassieke documentaire wilde Laura dan ook niet maken, waarbij iemand opgesloten zit in een inrichting en als slachtoffer wordt gezien. Ze wilde recht doen aan Gioia. ‘Ik wist dat ik haar stem als rode draad wilde gebruiken en haar teksten wilde verbeelden’. Waar de voice-over je meeneemt in Gioia’s beleving, zijn de dagelijkse bezigheden synchroon opgenomen. Laura koos hier bewust voor om het contrast weer te geven. ‘Je hebt je net in de fantastische bubbel als Aphrodite gewaand, maar een spelletje spelen of een boodschappenlijst maken is wat we vaak doen.’ De afwisseling tussen deze scènes zorgt ervoor dat je het haast jammer vindt wanneer je uit de bubbel getrokken wordt. In tegenstelling tot wanneer Gioia zich Persephone waant, de godin van het dodenrijk: dan ben je opgelucht dat ze weer op haar balkon staat. Om deze heftige overgang te maken zocht Laura naar een passend beeld. Hoewel ze niet had gedacht de speelgoedaap te gebruiken, paste hij hier gevoelsmatig goed. ‘Die aap had iets magisch, iets vriendelijks maar ook iets duisters.’

Tekst gaat verder onder de afbeelding.