Wat Akkerman het pijnlijkst vindt aan deze casussen is hoe vreselijk het kind hieronder lijdt. ‘Mijn hypothese, gebaseerd op wat ik in mijn praktijk zie, is dat het kind ingezet wordt als wraakmiddel omdat de moeder zich verlaten voelt door de vader en als tactiek om van de andere ouder af te komen. Als je je kind zo weet in te palmen met je leugens dat het de andere ouder niet meer wil zien, heb jij gewonnen. Maar daarmee maak je gruwelijk misbruik van je kind. Het kind kan de leugens van de moeder namelijk niet toetsen bij de andere ouder, want die ziet het niet meer.’ Hoe kinderen daarop reageren loopt uiteen. ‘Er is geen voorspelbare reactie. Het ene kind krijgt klachten als bedplassen, concentratieproblemen en wordt lastig. Een ander kind stort zich helemaal op het schoolwerk om zo een heel goed kind te zijn.’ Als Akkerman kinderen behandelt in haar praktijk waarvan de ouders in scheiding liggen, komen die vooral bij haar om rust te krijgen. ‘Kinderen willen simpelweg dat hun ouders stoppen met vechten en willen hun vader het liefst evenveel zien als hun moeder. Een kind ziet z’n ouders als een twee-eenheid. Als het aan mama denkt, denkt het automatisch aan papa, en omgekeerd. Is er een gevecht tussen zijn ouders, dan wordt die vanzelfsprekende eenheid verbroken en dat vreet aan een kind. Het kan dan zo erg zijn dat het kind er op een gegeven moment voor kiest de andere ouder niet meer te zien in de hoop dat de rust in zijn hoofd terugkeert. Maar hoe onpedagogisch is het als je zo’n keuze via die weg afdwingt? Ik vind het bijzonder pijnlijk dat hulpverleners en rechters hier niets aan doen. Kijk bijvoorbeeld naar het dochtertje van Deepak, dat beplakt met opnameapparatuur bij vader wordt afgeleverd. Hoe kun je dit als rechter accepteren? Als een vader dit zou doen, was hij gelijk het ouderlijk gezag kwijt.’
Opvallend vindt Akkerman dat er wel kritisch naar de vader maar niet kritisch naar de handelwijzen van de moeders wordt gekeken. ‘Je ziet vaak patronen in het gedrag van moeders in geval van vaderverstoting. Het optreden van vaders wordt door de moeder uitvergroot, een kind wordt vijf minuten te laat thuisgebracht en er ligt al een beschuldiging van ontvoering. De moeder stelt zich op als slachtoffer van de vader en benadert de gezinsvoogd als de sterke vriendin die de vader wel eens even op zijn nummer zal zetten. Leugens worden niet geschuwd om de vader zwart te maken. Het gaat hierbij dan om moeders die zelf erg gekwetst zijn in hun jeugd, vervolgens op zoek gaan naar een superbetrouwbare partner en overgevoelig zijn voor afwijzing. Dat rechters en hulpverleners zich laten meeslepen in de angst van de moeder om gekwetst te worden, is zeer ongewenst omdat het ten koste gaat van het contact tussen vader en kind en zijn rol als opvoeder. Klinisch psychologen die in dergelijke zaken de persoonlijkheidsontwikkeling van de moeder onderzoeken, kunnen een belangrijke bijdrage leveren aan het nemen van een verstandige beslissing over de contacten tussen vader en kind.’