Toen Vleisboeket in 2012 ontstond en een enorm succes werd, stond ook Maud vaak tijdens carnaval te dansen op hun muziek. ‘Ik vond het bewonderenswaardig hoe groots ze waren geworden binnen zo’n korte tijd. Ook omdat ze echt een verjonging van de traditie teweegbrachten, maar toch dichtbij het traditionele Limburgse carnavalsfeest bleven.’ Iedereen stond daarom ook perplex toen ze erachter kwamen dat ze ging stoppen. ‘Hun laatste geplande show was achtdubbel uitverkocht en ze wisten niet wat ze aan moesten met zo veel animo voor hun laatste optreden. Toen dacht ik; hier moet ik iets mee doen. Ze zijn wereldberoemd in de regio en nu gaan ze stoppen, dat moét wel een mooi verhaal worden.’ Daarnaast vond Maud het ‘coming of age’ aspect van het onderwerp interessant, omdat de mannen van een lollige maar serieuze carnavalsact langzamerhand het volwassen leven inrolden inclusief kinderen, ondernemingen en meer aandacht voor familie. Eerst moest ze er wel nog voor zorgen dat de jongens van Vleisboeket met haar in zee wilden gaan, maar na een belletje werd duidelijk dat ze er open voor stonden. Zo nam Maud vakantiedagen op bij haar fulltimebaan en begon ze meteen met filmen. Het moest namelijk snel gebeuren; het laatste carnavalsseizoen stond al voor de deur.

De tekst gaat door onder de afbeelding

Zo werkte Maud doordeweeks gewoon fulltime en stond ze in de weekenden tussen het hossende publiek de leden van Vleisboeket te filmen. Een avontuur was het. ‘Het is bijzonder om mee te reizen en de act van een andere kant te zien. Naast de rock 'n roll zag ik nu ook het harde werken; vergaderen, repeteren, de late avonden en de vroege ochtenden. Er zit heel veel tijd in de act, iets wat je in het publiek niet meekrijgt. Maar toch werden deze moeilijkere aspecten van het vak overstegen door de droge grappen, de euforie en de vriendschap van de jongens. Dat was heel leuk en mooi om te zien. Ik heb op verschillende momenten echt mijn lach in moeten houden zodat de camera niet zou gaan trillen of je mijn lach zou horen op het geluid.’ Maud wilde niet alleen registratie maken van de band zelf, maar ook wilde ze de jongens apart spreken over hun carnaval act. Daarom koos ze ervoor om ze op de stoel neer te zetten en ze te ondervragen over hun carrière bij Vleisboeket. ‘Dit was voor de jongens ook spannend, want denkt iedereen wel hetzelfde over de reis die ze samen hebben beleefd?’

Tekst gaat door onder de afbeelding

Maud werkte helemaal alleen aan de documentaire, zonder nog een extra cameraman/-vrouw bij zich te hebben. Wel had ze haar vriend gebombardeerd tot geluidsman, want het is toch best moeilijk als je én camera én regie én geluid moet doen. Toen ze uiteindelijk alles zelf had gefilmd, is ze samen met een vriendin - die uitvoerend producente is – naar de regionale zender L1 en andere fondsen gestapt om te kijken of ze een bijdrage konden krijgen om de film af te maken. Zo werden ze uiteindelijk gefinancierd en heeft Maud een editor aangenomen en ook de vormgeving, soundscape, audionabewerking, kleurcorrectie en trailer editing van de film uit handen gegeven. ‘Ik had 70 uur aan materiaal, dus ik was heel blij toen we te horen kregen dat we alle fondsen hadden meegekregen. Zo werd de edit behapbaar en had ik alsnog na alle dagen alleen draaien een fijn team om me heen.’ Uiteindelijk was de film af, werd het vertoond als openingsfilm op het Limburg Filmfestival en was ‘Vleisboeket’ einde verhaal. Of toch niet. Na een carnavalsjaar over te hebben geslagen, kon de band Vleisboeket het toch niet laten nog vier grote nieuwe shows te geven. Ook deze waren binnen de kortste keren uitverkocht. Of Vleisboeket ooit écht stopt is de vraag, maar ze blijven in ieder geval altijd aanwezig door de mooie film die Maud van der Varst over ze maakte, en door hun prachtige muziekcollectie op spotify die hieronder te vinden is.

Tekst geschreven door: Hannah Veldhoen