Waarom wilde je van dit perspectief een film maken?
‘Ik vind het heel interessant hoe snel wij mensen oordelen, vooral ook op social media. Deze interesse werd aangewakkerd door de #MeToo beweging. In grote facebookgroepen gaan mensen helemaal los: ‘die verkrachter moet opgesloten worden!’. Het is heel goed wat dat allemaal heeft losgemaakt. Maar je zag ook hoeveel namen er ongefundeerd rondgingen op internet: ‘die heeft dit gedaan, die heeft dat gedaan!’ Je zou daar natuurlijk zomaar een onschuldige naam tussen kunnen gooien en die persoon zou dan direct als schuldig gezien worden. Dat fascineerde mij. Ik wilde onderzoeken wie dan die persoon is die onterecht wordt beschuldigd, en wat zulke beschuldigingen met iemand doen.’

Hoe kwam je met Magalie in contact?
‘Eerst ben ik in Nederland op zoek gegaan naar een onschuldig iemand die op social media aan de schandpaal genageld was. Ik wilde specifiek een zededelict belichten omdat dat vaak veel emoties oproept. Ik sprak met een aantal mannen maar eigenlijk wilde niemand van hen hun verhaal doen, ook niet anoniem, ook niet alleen in audio. Ze waren bang dat er, als ze hun verhaal vertelden, toch mensen zouden zeggen ‘je bent verdacht geweest dus je zal het toch wél hebben gedaan. Waar rook is, is vuur.’

Ik wilde bijna mijn research opgeven toen ik op het verhaal van Magalie stuitte. Ze was 23 toen ze beschuldigd werd van het seksueel misbruiken van de kinderen die ze les gaf Dat was aan het einde van haar eerste jaar als juf. Dat greep me direct aan. Ik heb haar toen, ironisch genoeg, een berichtje via Facebook gestuurd. Na twee weken reageerde ze en zei ze dat ik haar kon bellen.'

Wilde ze direct meewerken?
‘Ja, eigenlijk wel. Nadat we lang hadden gebeld ben ik naar Antwerpen gegaan. We hadden gelijk een goede klik en ze stond helemaal open voor het maken van de film. Ze had zoiets van ‘ik heb alles al meegemaakt, iedereen heeft me al in twijfel getrokken. Ik ben nu officieel vrijgesproken en dát is het verhaal wat ik wil vertellen.’ Ook wilde ze laten zien hoe diep haar wonden zijn. En hoewel ze op het moment dat we elkaar voor het eerst ontmoette dacht dat ze het grotendeels verwerkt had, zie je in het laatste deel van de film dat dit toch anders blijkt te zijn.’

Haar verhaal is behoorlijk heftig. Hoe was het voor jou om daar een film over te maken?
‘Ik wist van te voren natuurlijk dat dit een zwaar onderwerp is. Maar soms raakte haar verhaal me toch behoorlijk. Ik had met Magalie afgesproken dat ze mij audiodagboekfragmenten zou sturen, soms vroeg ik er specifiek naar, soms deed ze dit spontaan. Ik ontving haar berichten dan via WhatsApp, soms laat in de avond of vroeg in de ochtend. Soms als ik ze luisterde dacht ik echt ‘o lieverd, hoe kan ik je helpen?’ Vooral het fragment waarmee de film ook eindigt. Ik ging bijna meehuilen.’

Je gebruikt een opvallende en poëtische stijl. Waarom koos je hiervoor?
‘Ik wilde mezelf uitdagen om op zoek te gaan naar andere stijlen dan het ‘redelijk brave’ wat ik hiervoor deed. Ik wilde verder kijken. Zo ging ik experimenten met de audiodagboekfragmenten en filmden we op verlaten locaties. En door corona moesten we nog alternatiever gaan denken…’

In de film vertel je het verhaal vanuit het perspectief van Magalie, en niet uit dat van de ouders of kinderen. Waarom koos je daarvoor?
‘Ik wilde een verhaal vertellen over wat het met je doet om vals beschuldigd te worden. Ik wilde me daarom alleen focussen op het verhaal van Magalie. Ik heb er niet over getwijfeld om ook de ouders te spreken. Je kunt beredeneren dat je hoor en wederhoor moet toepassen als maker, maar ik denk dat de ouders al genoeg hun kant van het verhaal hebben verteld in de media.’

Snap je dat de ouders van de schoolkinderen in hoger beroep gingen?
‘Ja, natuurlijk. Als je als ouder overtuigd bent dat je kind is misbruikt… Magalie snapt dat zelf ook. Als je denkt dat je kind iets is aangedaan dan haal je alles uit de kast.’

Hoe gaat het nu met Magalie?
‘Op zich wel goed. Ze is nu echt helemaal uit het onderwijs. Hoewel, deze week zei ze dat ze het toch ooit nóg een keer wil gaan proberen. Een paar maanden geleden was het ‘nee, nooit meer’. Inmiddels werkt ze parttime voor de gemeente Antwerpen, een rustig baantje wat ze eigenlijk wel fijn en relaxt vindt. Ze is net 30 geworden, is getrouwd en heeft een klein kind.’