Dankzij haar extroverte persoonlijkheid omzeilt ze elke taalbarrière. En als een restje Duits, wat ‘opgepoetst’ Russisch en een paar woorden Engels niet voldoende zijn, neemt ze haar toevlucht tot gebarentaal of haar intuitie. Dat leidt tot mooie conversaties, zoals met een Servische visser als die een vis terugzet in het meer. "Je gaf het vrijheid”, lacht Teresa in het Pools. "We gaven het leven!" beaamt de visser in het Servisch.

Maar dit ongewone reizen is niet de reden waarom de camera deze levenslustige vrouw volgt; het is te pijnlijk en daarom legt ze het ook niet zelf uit. Haar man vertelt wat haar het huis uit heeft gedreven, terwijl de beelden van haar ontmoetingen in den vreemde worden afgewisseld met haar bestaan thuis. Zo legt de film behalve een tragedie ook de anatomie van een ongebruikelijk huwelijk bloot.

Het gevoel van vrijheid en voldoening dat het reizen haar oplevert, komt niet gemakkelijk tot stand. De kijker is getuige van de moeite die Teresa zich getroost om obstakels te slechten, haar eigen zwakte te overwinnen en elke uitdaging aan te gaan. Door te reizen tart Teresa het lot. Ze bewijst dat alles mogelijk is in het leven en dat we twee keer moeten nadeken vóór we het toeval aan ons voorbij willen laten gaan.

Regie: Lidia Duda
Omroep: EO