In gesprek met regisseur Sebastian Mulder
Tekst: Stefan Kruszel
Tijdens de zoektocht naar een onderwerp voor zijn afstudeerfilm aan de HKU moest Sebastian Mulder terugdenken aan een bezoek aan een restaurant in Brussel waar hij zat te genieten van een knisperend haardvuur. Pas na enkele minuten in het vuur gestaard te hebben drong tot hem door dat hij naar een televisiescherm zat te kijken. De gemengde emoties die zich toen van hem meester maakten vormden aanleiding om na te gaan denken over de tegenstelling tussen natuur en cultuur. Wat is natuur eigenlijk? Waarom voelde hij zich beetgenomen toen hij erachter kwam dat hij niet naar echt vuur zat te kijken? Een minuut daarvoor kon hij de warmte bij wijze van spreken immers nog voelen.
Climate Change Denial Syndrome
De fascinatie voor het onderwerp was hiermee geboren. Hij ging zich verdiepen in het psychologische proces dat ten grondslag ligt aan onze beleving van natuur en nepnatuur. “Mensen hebben behoefte aan natuur om zich heen. Onderzoek laat zien dat wanneer je in een kantooromgeving planten zet, zelfs al zijn ze nep, men beter gaat functioneren. Tegelijkertijd verdwijnt er door toedoen van de mens steeds meer echte natuur. De klimaatverandering is het grootste probleem waar de mensheid vandaag de dag mee kampt. En toch lijden we massaal aan het ‘Climate Change Denial Syndrome’, zoals mijn grote held zangeres Anohni het noemt. We willen wel natuur maar alleen op onze voorwaarden. Zonder de vervelende insecten en het slechte weer”, legt Mulder uit.
Tekst gaat verder onder afbeelding