Maar jouw film is niet enkel observerend, er lijkt wel degelijk kritiek op de maatschappij in te zitten.
‘Dat klopt. Ik heb het wat cynischer ingestoken. Als de camera in de film zich op personen richt, wil ik het publiek graag een spiegel voorhouden: ‘ben je echt gelukkig zo?’ En volgens mij hangt het af van de gemoedstoestand van de kijker wat het antwoord is. Zo heb ik, grappig genoeg, heel veel mensen gehoord die na het zien van mijn film heel blij waren met hun baan.’

Nu heb je een film gemaakt in de stijl van Geyrhalter, maar wat is dan de Baggerman-stijl?
‘Het is denk ik nog wat te vroeg om te zeggen wat mijn eigen stijl is, maar ik weet wel dat ik heel graag voor mijn volgende film de verschillende stijlen uit Als je later groot bent en Rustzoeker wil combineren. Iets wat meer tegen het werk van Michael Glawogger, nog een Oostenrijker, aan schuurt; meer gestileerd.’

Rustzoeker is jouw derdejaars film en geprogrammeerd voor Makers van Morgen. In een interview over die film zeg je: ‘Ik vind het heel vervelend dat ik voortdurend moet meedoen aan allerlei regels. Je moet de hele tijd verantwoording afleggen en meedoen aan dingen waarvoor je helemaal niet gekozen hebt.’ Is dit een lijn in jouw werk?
‘Ik denk wel dat die lijn er is. Er zit wel iets anti-conformistisch in mij en ik heb het gevoel heel veel te moeten. Dit stak tijdens het maken van Als je later groot bent ook weer de kop op. Ik had namelijk te veel tijd om na te denken tijdens het draaien. Voor een scène heb ik vier uur lang een file staan filmen vanaf een brug. Dan ga je malen over hoe je je leven wilt leven en steekt de angst op dat je film niet goed genoeg gaat zijn. Ik was bang of ik wel een goede filmmaker zou kunnen worden.’

Maar jij en je crew hebben de VPRO Documentaire Prijs én de KNF Juryprijs gewonnen. Neemt dat niet iets van je onzekerheid weg?
‘Jazeker! Ik voel me erg gesterkt door het winnen van deze prijs. Al denk ik dat als ik de prijs niet had gewonnen dat het ook wel goed was gekomen. Maar het is wel een enorme stimulering, ik heb hierdoor het gevoel wel degelijk iets te kunnen. Alleen vind ik het tegelijkertijd ook jammer dit te moeten concluderen, want dan is dit gevoel afhankelijk van externe factoren.’

Wat was het aandeel van je crew bij het maken van deze prijswinnende film? 
‘Deze film is echt een gesamtkunstwerk. Iedereen moest zijn eigen expertise toevoegen aan dit project en met eigen ideeën komen. Doordat het zo’n minimalistische film is, komen het camerawerk, de montage en de muziek onder een vergrootglas te liggen. Daarom hebben we heel sterk samen naar oplossingen gezocht. En de muziek van Annelotte Coster sleept je echt door de documentaire. Het is de narrator van de film geworden.’

Wat gaan jullie met de prijs doen?
‘Je mag als crew een filmfestival in Europa uitkiezen en het bezoek daaraan wordt helemaal vergoed. Waarschijnlijk gaan we naar Kopenhagen.’

En als laatst: wat hoop je dat mensen uit jouw film halen?
‘Ik hoop heel erg dat ik hen een spiegel kan voorhouden. Dat ze zullen reflecteren op hun werkende bestaan. Hopelijk spoort dat mensen aan om andere keuzes te maken in hun leven!’