Na twee bloederige oorlogen tussen Russische troepen en Tsjetsjeense rebellen is er weinig meer van Tsjetsjenië over. Omdat in Tsjetsjenië niet gefilmd mag worden, maakte filmmaker Jos de Putter gebruik van geheime opnames van dansrepetities tussen de stukgeschoten huizen in Grozny. Hij volgt de groep tijdens een tournee per oude autobus dwars door Rusland en Europa, waar de groep in gerenommeerde theaters optreedt zoals in het Concertgebouw in Amsterdam. Achter de coulissen wordt pas duidelijk, dat dansen voor de kinderen pure noodzaak is. Ondanks ernstige blessures gaan ze door en vragen ze het uiterste van zichzelf. Hun lichtvoetige schouwspel op toneel verandert voor de kijker naarmate de film vordert in een noodkreet: wij dansen, wij bestaan, kijk naar ons! De dansgroep wordt zo tot een metafoor voor alle kinderen in de wereld die door oorlog en geweld van de ene op de andere dag ongezien verdwijnen.