Waar ging volgens jou het conflict tussen jou en je vader over?
‘De kern van het probleem lag in jaren miscommunicatie. Ik wilde uit zijn mond horen dat hij effectief de bedoeling had gehad om mij te kwetsen. Zo voelde het aan, maar er is nooit over gesproken. Het leek alsof dat niet was gezegd en er werd niet over gesproken, maar ik wilde dat juist wel.’

Waarom besloot je om de confrontatie met een camera aan te gaan?
‘Ik heb er altijd van gehouden om buiten mijn comfortzone te treden en had wel zin om de uitdaging aan te gaan.’

Hoe verliep het filmproces?
Ik heb uiteindelijk twee maanden elke dag geschreven, om zo alles op papier te krijgen wat mij dwarszat. De film is gevoelsmatig tot stand gekomen, ik heb dus niet met een script gewerkt. Elke draaidag stond in het teken van een nieuw hoofdstuk dat ik wilde bespreken in de film. Eerst had ik het idee dat de moeilijke situatie rond mijn vader was te linken aan zijn ziektebeeld. Later bleek dat het meer over mijzelf ging. Op het moment dat ik begon met filmen was ik al lang niet thuis geweest. Ik voelde mij niet op mijn gemak als ik naar huis ging. Ik vond het spannend om te gaan draaien, vooral omdat ik dacht dat mijn ouders er problemen mee zouden hebben. De crew gaf me het extra duwtje dat ik op sommige momenten nodig had om de film te maken. De camera, cameraman en geluidsvrouw gaven ook bescherming; het relativeerde alles wat meer.’

Wat vonden je ouders ervan dat je een film over hen ging maken?
‘Ze hebben er altijd positief op gereageerd. Mijn vader vond het fijn dat ik naar huis kwam. Omdat ik na de ruzie niet meer thuis was geweest, had ik mijn familie een tijd lang niet gesproken.’

Waarom koos je ervoor het conflict met je ouders niet helemaal expliciet te maken?
‘Ik wilde dat het een universeel verhaal zou zijn. Het gaat niet per se over de woorden die mijn vader heeft uitgesproken, maar over het feit dat er zich in veel gezinnen misverstanden en incidenten voordoen. Ik hoop dat mijn film herkenbaarheid oproept door te laten zien wat er achter gesloten deuren gebeurt.’

Het belangrijkste gesprek uit de film vindt plaats in de tuin bij je ouders. Waarom daar?
‘Ik voelde me hier vrijer, en was eerlijk gezegd doodsbang om het gesprek aan te gaan. De ruzies hebben zich in huis afgespeeld, en mijn vader zit daar altijd voor de televisie. Daarom wilde ik hem fysiek verplaatsen. Door hem ergens anders neer te zetten was hij niet meer mijn vader in dat huis, maar een personage in mijn film.’

Waarom koos je ervoor archiefbeelden van je jeugd in de film te verwerken?
‘Het laat de veranderde relatie met mijn vader zien. Voordat hij ziek werd waren we heel close. Ook herinner ik mij hem als de man die altijd alles filmde. Nu waren de rollen omgekeerd en was ik degene die hem voor de camera zette.’

Hoelang heb je gedraaid?
‘We hebben negen draaidagen gehad, verspreid over twee maanden. Het was een heel intensief proces van beelden draaien, bekijken en beginnen met monteren. Het viel me zwaar om enerzijds te moeten werken als regisseur, maar ook als mens te verwerken wat je die dag hebt meegemaakt.’

Hoe was het dat er een crew aanwezig was bij het draaien van intieme scènes?
‘Ik heb veel aan mijn cameraman en geluidsvrouw gehad. Ik had een eerder project met Ivo, de cameraman, gedaan en had een hele goede vertrouwensband met hem. Het klikte heel goed tussen hem en mijn vader; hij vond Ivo fantastisch. Ik vond het heel belangrijk dat hij zich bij het draaien op zijn gemak voelde. Ook kwam mijn cameraman met het idee om met anamorphic vintage lenzen te werken. Dit zorgt voor dichtbijheid, waardoor de film meer intimiteit heeft gekregen.’

Hoe reageerden je ouders op de film?
‘We hadden bij de opleiding een filmavond voor ouders en vrienden. Toch wist ik dat ik de film eerst aan mijn ouders moest laten zien voordat ze hem in een zaal vol mensen op groot scherm zouden zijn. We hebben de film dus eerst thuis bij mij op de computer bekeken. Dit was heel intens, en mijn vader was hier erg van aangedaan.’

Wat heb je met de confrontatie bereikt?
‘Mensen vragen me soms of ik tevreden ben over het gesprek, omdat mijn vader geen spijt lijkt te tonen. Toch was het voor mij een hele grote opluchting om dit te bespreken. Altijd als ik erover begon, kreeg ik te horen dat ik uit was op ruzie. ‘Het is gebeurd, we laten het achter ons’, werd er vaak gezegd.’

Hoe heeft de film jullie band veranderd?
‘Het was al een hele positieve ontwikkeling om tijdens de draaidagen zo vaak naar huis te gaan. Ook begrijp ik mijn vader nu beter doordat ik zoveel met hem bezig ben geweest. Hij is nog steeds dezelfde, maar ik denk dat ik zelf veranderd ben. Ik kan weer met hem in dezelfde ruimte zijn.’