Stefano is niet de meest doorsnee persoon, hoe was het om hem te volgen?
‘Ik dacht tijdens de eerste ontmoeting vooral: ‘dit wordt een uitdaging’. Maar ik vond hem ook gelijk een bijzonder persoon en dat trok me wel aan. Ik was wel benieuwd wat hij te vertellen zou hebben. Tegelijkertijd was ik ook wel bang, hoor. Want hoe de fack moest ik door hem heen gaan prikken in de documentaire? Dat was een uitdaging, maar het is me wel gelukt. We respecteerden elkaar heel snel omdat we allebei gewoon zeiden wat we vonden. Dat het zo knetterde tussen ons werkte heel goed. En ik durf nu ook wel te zeggen dat we na een jaar draaien vrienden zijn geworden.’

Wat dacht je van tevoren voor een film te gaan maken?
‘Eerst wilde ik iets heel artsy’s maken omdat ik dichtbij Stefano’s stijl wilde blijven. Maar wat me opviel was dat iedereen die ik over hem sprak zei: ‘het is gewoon allemaal een act’. Daardoor besloot ik dat ik in de documentaire wilde uitzoeken of dit daadwerkelijk zo was. Al heel snel bleek dat hij echt zo was. Toen besloot ik het nog eens te veranderen en gewoon naar hem te kijken als kunstenaar en wat het kunstenaar zijn voor hem inhoudt.’

Maar hij is wel echt heel extravert. Ik snap wel dat je als kijker kunt denken: ‘dat houdt toch niemand 24/7 vol?’.
‘Waarom is die vraag of hij “echt” zo is zo boeiend? We zijn als mens allemaal verschillend; soms ben ik heel stil, soms ben ik superluidruchtig. We hebben allemaal zo onze momenten. Wel doet Stefano er alles aan om gezien te worden en om erkenning te krijgen als kunstenaar. Want als niemand je werk ziet, dan kun je het ook niet overdragen, volgens hem. Dat gezien worden is ook heel kwetsbaar, want je draagt altijd iets van jouw visie uit en dan gaan anderen daar iets van vinden. Daar herkende ik me sterk in.’

Tekst gaat verder na afbeelding

Je spaart hem nergens.
‘Nee, maar dat heeft hij bij mij ook niet gedaan. Als hij iets niet goed vond, zei hij dat direct. Daardoor hebben we deze documentaire wel echt samen gemaakt. Hij heeft zelf ook films geregisseerd en is voor zijn werk altijd bezig met hoe mensen op hem reageren, dus soms deed hij ook wel dingen omdat hij wist dat dat goed zou werken. Maar zoals je hem ziet in de documentaire, zo is hij wel echt.’

Je hanteert een onorthodoxe interviewstijl. Heb je dit van tevoren uitgedacht?
‘Ja, in de film stelt Stefano bijvoorbeeld voor om samen te gaan boksen omdat dat mijn favoriete sport is en toen dacht ik: dan wil ik daar direct een interview aankoppelen. Boksen betekent namelijk veel voor mij en het staat naar mijn idee ook gelijk aan theater; het anticiperen, reageren, juist timen en het incasseren dat moet je ook allemaal doen in theater. Dat Stefano door de uitputting breekt tijdens dat gesprek werkt heel goed. Verder wilde ik in de documentaire graag met hem in gesprek gaan zoals ik dat ook in het dagelijks leven zou doen.’

Wat is je favoriete moment uit de film?
‘Ik vind de scène in de tram heel kenmerkend waarin hij zegt: ‘als ik een blauwe poncho had gedragen hadden jullie geen film over mij willen maken’. Dat laat voor mij zien hoe bewust hij is van alles om zich heen. En er is nog een scène in een tram waarbij hij gepassioneerd spreekt over zijn vak, dat vind ik persoonlijk heel vet.’

Ik denk dat de kijker wel met een bepaald beeld van Stefano deze documentaire instapt. Wat wil je de kijker meegeven?
‘Heel cliché, maar: ‘never judge a book by its cover’. Ik liet mij eerst ook beïnvloeden door wat mensen over Stefano zeiden, dat alles een act zou zijn, terwijl ik na een gesprek met hem gevoerd te hebben direct door had dat dat niet waar was. Ik hoop gewoon dat de kijker hem zal zien voor wie hij is.’