Waar Frans zich machteloos voelt, trekt zijn nuchtere, meer pragmatische dochter Laura ten strijde. Zij heeft niet veel last van de door Frans zo verfoeide zakkenvullende managers-kaste. Als fractievoorzitter van de lokale GroenLinks-afdeling is ze ervan overtuigd dat je zaken kunt veranderen door dicht bij huis te beginnen. Haar ambities zorgen ervoor dat ze als  fractie-medewerker in de Tweede Kamer komt. Van de pessimistische levens-instelling van haar vader heeft ze niet veel meegekregen. Ze vindt dan ook dat hij schromelijk overdrijft.

Frans: "Denk je dat er een generatiekloof is tussen ons?"
Laura: "Nee, ik denk eigenlijk niet in generatiekloven. Het is ook gewoon een levenshouding. Of dat je let op de negatieve dingen of dat je let op de positieve dingen. Ik ben niet zo’n zwartgallig type. Ik ben een optimist. En dat ben jij niet volgens mij."
Frans: "Ik weet niet of ik een optimist ben. Ik ben volgens mij een réalist."

De discussies tussen vader en dochter gaan continu door, of ze nu op werkbezoek zijn of in de trein of in een klein rood autootje zitten. Ze vormen de rode draad in de film. Ze zijn grappig en tegelijkertijd veelzeggend voor de stand van het land.

Regisseur: Frans Bromet